Aankomst met lege handen, maar rijker dan ooit !
Door: Siegrun
Blijf op de hoogte en volg Henry en Siegrun
08 Juli 2014 | Portugal, Lissabon
Dinsdag 8 juli, van Lissabon naar Amsterdam, grijs en regenachtig bij 15 graden
Na een nacht in de kreukels, worden we tegen elf uur Europese tijd gewekt voor een "ontbijtje op een plateautje". De slaap zit nog in ons lijf en het duurt even voor we aan het idee gewend raken dat we een stukje dag hebben overgeslagen. Buiten zien we een prachtige blauwe lucht met onder ons de Atlantische Oceaan. Nog even en we bereiken het vasteland van Portugal.
We hebben iets vertraging opgelopen, wat maakt dat we maar een half uur overstaptijd hebben. Dat wordt krap aan, zegt de steward als we hem vragen hoe hij onze overstap inschat. We zitten ook nog eens achterin het vliegtuig, wat betekent dat je ook nog eens afhankelijk bent van hoe snel alle andere passagiers hun spullen bij mekaar hebben en doorlopen. Eenmaal geland en geparkeerd probeer ik dan ook mijn weg naar voor door de voorgangers heen te ploegen met excuses en de uitleg dat we binnen een kwartier onze overstap moeten hebben. Maar al snel blijkt dat dat vergeefse moeite was.
Op de luchthaven worden we aan een ander loket geroepen, waar we te horen krijgen dat ze ons al overgeboekt hebben op een vlucht later die middag met KLM. We zouden kunnen proberen onze eigen vlucht nog te halen, want die is enigszins vertraagd, maar ze geeft ons weinig kans, want bij de douane is het ook erg druk. En inderdaad, daar wachten ons 10 rijen dik. Ik waag nog een poging om met dezelfde strategie als in het vliegtuig wat verder naar voor te geraken, maar stuit al snel op een droge Amerikaan die zegt "My flight is leaving too" en op mijn vraag "what's next ?" Een nog droger "to find out" krijg. En zo staan we een kwartier later in de vertrekhal van Lissabon luchthaven en zien we naast ons vluchtnummer het sein "gate closed" flikkeren. Er zit dus niets anders op dan te wachten.
En zodoende installeren we ons met een koffie op een bankje, maken gebruik van het half uur gratis internet en doden de tijd verder met wat winkelen. Tegen half 5 is het dan eindelijk zover en kunnen we aan boord van de KLM vlucht. Het gevoel van thuis lonkt, al was het alleen al door het horen van wat Nederlandse gesprekjes her en der. De vlucht naar Amsterdam verloopt vlot en rond een uur of 8 circelen we boven een druilerig Amsterdam. Even bekruipt mij het gevoel van terug te willen, naar dat mooie, uitgestrekte, diverse en o zo bijzondere land.
De landing haalt ons uit mijn droom. Het zit erop, morgen weer aan de bak ! Nog even wil ik het vakantiegevoel vasthouden. En reken maar dat dat lukte. Want bij de bagageband aangekomen blijft onze bagage uit. En als alle medereizigers al lang hun weg naar buiten hebben gevonden en nog slechts een enkele verloren koffer eindeloos rondjes op de band maakt, wordt ons vermoeden bevestigd : in Lissabon werd er wel aan ons gedacht, maar helaas niet aan onze bagage. Ik merk dat het me niet eens veel doet : tja, wat heb je meer nodig als je morgen al aan het werk gaat dan een hoofd vol fantastische herinneringen om te kunnen delen met collega's. En we hoeven niet meteen de was en plas in te duiken. Heerlijk toch ! Eigenlijk is het wel grappig dat we 20 vluchten lang altijd onze bagage terugvonden, maar dat het thuis misgaat.
Nog even wat papieren invullen dus en met lege handen lopen we een half uurtje later de luchthaven uit, onze taxi tegemoet. "Waar zijn jullie koffers, jongers?" "in Lissabon ... of Sao Paulo, wie zal het zeggen?" lachen we blijgezind en Henry en ik kijken mekaar veelbetekenend aan : onze spullen zijn we dan misschien wel voor een paar dagen kwijt, maar al die mooie herinneringen, die pakt niemand ons af !
Na een nacht in de kreukels, worden we tegen elf uur Europese tijd gewekt voor een "ontbijtje op een plateautje". De slaap zit nog in ons lijf en het duurt even voor we aan het idee gewend raken dat we een stukje dag hebben overgeslagen. Buiten zien we een prachtige blauwe lucht met onder ons de Atlantische Oceaan. Nog even en we bereiken het vasteland van Portugal.
We hebben iets vertraging opgelopen, wat maakt dat we maar een half uur overstaptijd hebben. Dat wordt krap aan, zegt de steward als we hem vragen hoe hij onze overstap inschat. We zitten ook nog eens achterin het vliegtuig, wat betekent dat je ook nog eens afhankelijk bent van hoe snel alle andere passagiers hun spullen bij mekaar hebben en doorlopen. Eenmaal geland en geparkeerd probeer ik dan ook mijn weg naar voor door de voorgangers heen te ploegen met excuses en de uitleg dat we binnen een kwartier onze overstap moeten hebben. Maar al snel blijkt dat dat vergeefse moeite was.
Op de luchthaven worden we aan een ander loket geroepen, waar we te horen krijgen dat ze ons al overgeboekt hebben op een vlucht later die middag met KLM. We zouden kunnen proberen onze eigen vlucht nog te halen, want die is enigszins vertraagd, maar ze geeft ons weinig kans, want bij de douane is het ook erg druk. En inderdaad, daar wachten ons 10 rijen dik. Ik waag nog een poging om met dezelfde strategie als in het vliegtuig wat verder naar voor te geraken, maar stuit al snel op een droge Amerikaan die zegt "My flight is leaving too" en op mijn vraag "what's next ?" Een nog droger "to find out" krijg. En zo staan we een kwartier later in de vertrekhal van Lissabon luchthaven en zien we naast ons vluchtnummer het sein "gate closed" flikkeren. Er zit dus niets anders op dan te wachten.
En zodoende installeren we ons met een koffie op een bankje, maken gebruik van het half uur gratis internet en doden de tijd verder met wat winkelen. Tegen half 5 is het dan eindelijk zover en kunnen we aan boord van de KLM vlucht. Het gevoel van thuis lonkt, al was het alleen al door het horen van wat Nederlandse gesprekjes her en der. De vlucht naar Amsterdam verloopt vlot en rond een uur of 8 circelen we boven een druilerig Amsterdam. Even bekruipt mij het gevoel van terug te willen, naar dat mooie, uitgestrekte, diverse en o zo bijzondere land.
De landing haalt ons uit mijn droom. Het zit erop, morgen weer aan de bak ! Nog even wil ik het vakantiegevoel vasthouden. En reken maar dat dat lukte. Want bij de bagageband aangekomen blijft onze bagage uit. En als alle medereizigers al lang hun weg naar buiten hebben gevonden en nog slechts een enkele verloren koffer eindeloos rondjes op de band maakt, wordt ons vermoeden bevestigd : in Lissabon werd er wel aan ons gedacht, maar helaas niet aan onze bagage. Ik merk dat het me niet eens veel doet : tja, wat heb je meer nodig als je morgen al aan het werk gaat dan een hoofd vol fantastische herinneringen om te kunnen delen met collega's. En we hoeven niet meteen de was en plas in te duiken. Heerlijk toch ! Eigenlijk is het wel grappig dat we 20 vluchten lang altijd onze bagage terugvonden, maar dat het thuis misgaat.
Nog even wat papieren invullen dus en met lege handen lopen we een half uurtje later de luchthaven uit, onze taxi tegemoet. "Waar zijn jullie koffers, jongers?" "in Lissabon ... of Sao Paulo, wie zal het zeggen?" lachen we blijgezind en Henry en ik kijken mekaar veelbetekenend aan : onze spullen zijn we dan misschien wel voor een paar dagen kwijt, maar al die mooie herinneringen, die pakt niemand ons af !
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
