Met de boemeltrein naar het strand van Ilha do Mel

Zaterdag 21 juni, van Curitiba naar Ilha do Mel. Half bewolkt met zon bij 20 graden

De wekker gaat om 6 uur. Een snelle douche, gevolgd door een kort ontbijtje en we staan om stipt 7 uur gepakt en gezakt klaar aan de receptie. Hier worden we opgehaald voor een trip met de Serra Verde Express, een treinreis door het Atlantisch regenwoud richting de kust. Om kwart over 7 is er nog steeds niemand en begin ik me zorgen te maken. Een telefoontje aan het reisagentschap die alles geregeld heeft, leert dat de chauffeur onderweg is, nog een kwartiertje wachten. De tijd tikt door en om kwart voor 8 is er nog steeds niemand. En onze trein vertrekt over een half uur ... En rijdt maar 1 keer per dag. Als ik weer bel, krijg ik te horen dat er helemaal geen trip gaat naar Ilha do Mel, het eiland waar we vanavond verblijven. Ik leg uit dat ik alles al lang geleden bevestigd heb gekregen van Renate en als ze deze naam horen, lijken ze wakker te worden. Er blijkt toch iets mis te zijn gegaan, want ze moeten ineens een bus voor ons regelen en die komt er over een kwartier aan. Zo gezegd, zo gedaan. En zo rijdt er 10 minuten voor vertrek een busje voor en komen we op het allerlaatste moment bij het treinstation aan. Voor mij een niet zo'n onbekend scenario. We worden de weg gewezen naar het bureautje waar onze vouchers klaarliggen en vandaar naar het spoor. Net op tijd klimmen stappen we op in wagon 12 waar we worden verwelkomd door onze gids van vandaag. Onze coupé zit redelijk vol met grotendeels Brazilianen en een enkel buitenlands gezelschap. Het is er frisjes en er is geen verwarming te bespeuren. Dat heet Executive Class op z'n Braziliaans.

De trein vertrekt en rijdt met een gangetje van 20 km/uur Curitiba uit. Het eerste gedeelte van de rit doet nog vrij stads aan en zie je veel vuilnis her en der langs het spoor, maar al snel zie je het landschap steeds groener worden en de planten steeds groter. Onze gids vertelt honderduit over het ontstaan van de spoorweg en over wat er allemaal te zien is langs het spoor, maar het is allemaal in het Portugees te doen. Zo nu en dan zegt hij dat hij later hetzelfde verhaal in het Engels zal doen, maar ik bespeur enige onwil in de manier waarop hij dat belooft. Later komt hij de buitenlanders ook nog vragen of we echt geen Portugees verstaan en na zijn verhaal, vraagt hij nog of we echt geïnteresseerd zijn om te horen. Natuurlijk, we zitten niet voor niets in Executive Class met Engelssprekende gids ! We krijgen nog een doosje uitgereikt met wat koekjes en frisdrank, wat als ontbijt dienst moet doen. Mooi om onze hamstervoorraad weer mee aan te vullen voor de gevallen van ontbering.

De rit door het Atlantisch regenwoud wordt steeds mooier. We rijden tegen hetzelfde slakkengangetje door het groen en rijden over een aantal bruggen, passeren ruïnes en kleine dorpjes met lokale bewoners, rijden door wel 13 tunnels en komen langs rivieren en een kleine stuwdam. Het is een fantastische rit en het mooie is dat we gewoon uit het raam mogen hangen en foto's nemen. Wel uitkijken als je achter je fotografeert, dat je niet in je nek gegrepen wordt door een toevallig niet bijgesnoeide tak ... Halverwege de rit komt een enthousiaste jongedame luidkeels reclame maken voor haar gadgets. Ze heeft allerlei ansichtkaarten en DVD's bij zich en voor de gelegenheid ook nog eens geel-groene petjes en T-shirts. Onze gids komt nog even vriendelijk een praatje met ons maken en informeert naar ons welzijn. Hij zit er een beetje over in of we allemaal goed terechtkomen, want hier scheiden onze wegen.

3 uur zijn we zo onderweg en om 12.15 uur bereiken we het dorpje Morretes. Het laatste stuk staan kinderen langs het spoor ons op te wachten en te zwaaien. Mensen gooien hen het overschot aan eten toe. Blijkbaar kennen de kinderen dit ritueel en het zwaaien wordt minder, hoe minder ze toegeworpen krijgen.

In Morretes aangekomen kunnen we onze bagage achterlaten in het kantoortje van het treinstation. We hebben tot half drie de tijd om de stad wat te verkennen en te lunchen. Morretes doet vriendelijk en groen aan en is gericht op de toeristen met her en der goed uitgeruste restaurants, souvenirwinkeltjes en supermarktjes. Leuke parkjes en een groene strook langs de rivier geven de stad een natuurlijk karakter. We treffen een restaurant met een terras langs de rivier waar we de lokale specialiteit kunnen eten : rundvlees dat een ganse dag gekookt heeft gecombineerd met gebakken banaan. We hebben echter zin in vis en kiezen voor rijst erbij, dat hebben we hier nog niet gehad. We moeten wel een half uur wachten voor het klaar is, maar dat geeft niet, we hebben alle tijd. Terwijl Henry naar het voetballen kijkt, werk ik mijn dagboek bij en heb nog even FaceTime contact met het thuisfront. Aan de hand van onze gids, leg ik uit waar we zitten en wat we aan het doen zijn. Bij ons thuis is het ondertussen 7 uur 's avonds.

Na ons buikje rond te hebben gegeten, lopen we weer terug naar het station, waar Luciano ons al staat op te wachten. Hij is onze chauffeur naar Pontal do Sul, een klein plaatsje aan de kust, waarvandaan de boten naar Ilha do Mel vertrekken. Het is een klein uurtje rijden daarnaartoe en in gebrekkig Engels voeren we een gezellig praatje met Luciano. Bij aankomst aan de haven regelt hij voor ons de tickets voor de boot. We spreken met hem een tijd af voor de terugkeer morgen en hij zwaait ons nog even uit. De oversteek naar het eiland duurt een half uurtje. In de verte zien we onweerswolken over het vasteland heen schuiven, maar boven het eiland is de lucht blauw. Bij aankomst vragen we waar ons hotels vinden is, maar niemand blijkt het te kennen. We treffen gelukkig weer een man aan die wat minder wereldvreemd is en van hem vernemen we dat ons hotel op een ander deel van het eiland ligt. Snel worden we naar een andere boot geleid en die ook nog eens de laatste blijkt te zijn. Hebben we weer geluk !

Aangekomen op ons stukje van het eiland, worden we onthaald door een aantal jongens die ons hun diensten als bagagedrager aanbieden. Ze hebben een grote kar met speciale banden om door het zand te rijden bij zich en daar passen net onze 2 koffers op. We noemen de naam van ons hotel "Grajagan Surf Resort" en hup daar gaat de jongeman, met ons in zijn kielzog. Hij is niet van de dunste, maar zet er een flinke vaart in en we trippelen in een stevig tempo achter hem aan. We volgen een duinpad dat van links naar rechts draait en doorkruisen een met hoge plantengroei bedekte gedeelte van het eiland. Het lijkt wel of we alweer het halve eiland teruggelopen zijn en na een kwartiertje door het duinzand te hebben gekuierd, komen we aan bij Grajagan. Ik vraag de jongeman wat hij voor de rit moet hebben en hij noemt 50 reals, oftewel 17 euro. Dat lijkt me erg veel in verhouding tot de prijzen die we hier tot nu toe betaald hebben, maar ik gun het hem maar, hij heeft er ook flink voor moeten afzien net die 50 kilo op een kar door het duinzand.

In onze lodge worden we verwelkomd door Eduard, een uitbundig klein mannetje met gelakte nagels die, als hij Engels spreekt een accent heeft wat een mix is van Engels, Italiaans en Portugees. Overdreven gesticulerend praat hij ons bij over zijn lodge en wat we kunnen verwachten. Hij leidt ons rond en hij heeft inderdaad niet overdreven als het gaat over de bijzondere plek waar we zijn aangekomen. De hele lodge is opgetrokken uit natuurlijke materialen of materialen die opgaan in de omgeving. Zo is het duinpad bedekt met opgerold scheepstouw, waardoor je niet wegzakt in het zand. Overal zijn creatieve accenten aangebracht, zoals mozaïeken beeldjes van hagedissen of een Christus beeld met vogeltjes op zijn arm. Er zijn leuke hangplekjes gemaakt zoals een dek met uitzicht op het strand (volgens Eduard de meest romantische plek van het hele eiland) en boten met daarin bankjes gemaakt. Eduard raadt ons aan vooral gebruik te maken van al deze plekjes, want het zou zonde zijn het eiland te bezoeken en niet genoten te hebben van deze plek.

Als we geïnstalleerd zijn in onze ruime en mooi aangeklede kamer, gaan we nog even wat drinken. Eduard heeft ons beloofd een authentieke capirinha te maken en daar houden we hem dan ook graag aan. Het is inderdaad een heerlijk drankje, dat ook snel naar mijn hoofd stijgt. De combinatie van het drankje en de moeheid zorgt ervoor dat ik me erg loom begin te voelen. Het is nog vroeg en we hebben nog niet gegeten, maar de avonturen van de afgelopen dagen beginnen mij een beetje op te breken. Ons bedje lonkt en aangezien het ondertussen ook al een flink stuk afgekoeld is, kruipen we niet snel daarna onder de wol. Een heerlijk lange nacht is de beloning van de noeste arbeid van de afgelopen tijd ...