Hete uurtjes als Oranje tegen Mexico vecht

Zondag 29 juni, Fortaleza, zonnig bij 35 graden

Vandaag weer een spannende dag voor de boeg ! Oranje in de achtste finale tegen de Mexicanen. Al vroeg zitten we aan het ontbijt want om negen uur hebben we met Livia en André afgesproken om samen te vertrekken naar Fortaleza. We ontmoeten ze wat later dan voorzien omdat ze hun spullen nog moesten inpakken en ze hebben nogal haast want hun vrienden wachten in Fortaleza op hen. Met een gemiddelde snelheid van 100 km/uur omzeilen we de knipkastjes die regelmatig staan opgesteld op de weg naar Fortaleza waar je maar 80 en 60 km/uur mag rijden. Zo komen we om 10 uur aan bij het shoppingcenter, waarvandaan de bussen naar het stadium vertrekken. Het is al een drukte ven jewelste en we besluiten maar meteen de bus op te gaan. Omdat André en Livia nog op hun vrienden moeten wachten, nemen we afscheid van mekaar en wensen we mekaar een leuke wedstrijd toe. Aangekomen aan het stadium moeten we nog een tweetal kilometer lopen, maar dat vinden we helemaal niet erg. Het zijn vooral Brazilianen waar we ons tussen bevinden en oranje is duidelijk in de minderheid, er zouden maar 3000 plaatsen aan Nederlanders verkocht zijn. Het sfeertje zit er al goed in, des te meer omdat de Brazilianen nog helemaal in de overwinningsroes zijn. Langs de weg worden we toegeschreeuwd door de lokale bevolking die drankjes voor een habbekrats aan de man proberen te brengen. Ze schreeuwen ons toe of hun leven ervan afhangt. Ook dit zijn de uitwassen van een WK dat wordt georganiseerd in een land waar nog veel armoede en onderontwikkeling heerst.

Aan het stadium aangekomen zien we de eerste Nederlanders opduiken en ook nu weer worden we regelmatig staande gehouden om op de foto te gaan met Brazilianen en Mexicanen. Op een gegeven moment spreekt Henry een man van een behoorlijke lengte met een zonnebril op aan en vraagt me een foto van hen samen te nemen. Ik heb geen idee wat hiervan de bedoeling is, naderhand begrijp ik van Henry dat het Edwin van der Sar was, zomaar een toevallige ontmoeting. Ook maken we nog even een praatje met "de indiaan", de befaamde oranjefan, die al tientallen jaren heel de wereld afreist, het oranjelegioen achterna. Hij is getooid met allerlei emblemen van de verschillende wedstrijden waar hij bij was. Hij komt geen stap vooruit, zo vertelt hij, iedereen wil met hem op de foto.

Tegen een uur of 12 begeven we ons naar ons vak, deze keer zitten we in de eerste ring, een beetje in de hoek, op de eerste rij. Het stadium is inderdaad een stuk minder oranje gekleurd dan bij de vorige wedstrijden. We zien onze jongens opwarmen in de drukkende warmte van 35 graden. Ocharme ! Om 13 uur wordt afgetrapt en genieten we van een erg spannende wedstrijd, met een zwakke eerste helft die eindigt bij 0-0, maar een spannende tweede helft waarbij Oranje 1-0 achterkomt maar in het laatste kwartier met een doelpunt van Sneijder en een betwiste strafschop door Huntelaar de 2-1 winst naar binnen hengelt en daarmee de fanatieke Mexicanen met hun ondertussen bekende "puto" uitroepen, teleurgesteld achterlaat. Het kan ons echter niet zoveel deren, de euforie onder de oranjefans is groot en iedereen feliciteert mekaar met de winst. We blijven nog even in het stadium hangen en met verschillende fans delen we hoe we het vervolg gaan meemaken en beloven we mekaar in Salvador terug te zien. Als het stadium stilaan begint leeg te lopen, zoeken ook wij de uitgang op. Net voor we door de hekken willen gaan, zien we voor ons een rel ontstaan tussen een paar Nederlandse en Mexicaanse supporters. Al snel komt er politie aan te pas die met knuppels de oproerkraaiers neerslaan. Het voelt niet goed, de sfeer wordt al snel erg grimmig en we willen zo snel mogelijk hier vandaan, maar voor we het weten verspreidt de rel zich als een lopend vuurtje en staan we er zowat middenin. We maken dat we wegkomen en even later is de rust gelukkig teruggekeerd. We lopen de 2 kilometer naar de bussen terug en daar aangekomen staan we tussen honderden Brazilianen die ook op de bus staan te wachten. Gelukkig rijden er regelmatig bussen af en aan en hoeven we niet lang te wachten. Op de bus maken we nog een gezellig praatje met een groepje Brazilianen, die het geweldig vinden dat wij hun vergezellen.

Bij de auto aangekomen kunnen we gratis uitrijden en gaan we op weg richting ons hotel. Ongeveer halverwege treffen we een restaurantje waar we een hele tafel oranjefans zien zitten. We gaan er eten en kijken ondertussen naar de wedstrijd Costa Rica - Griekenland, die zal uitmaken welke tegenstander we krijgen in de kwartfinale. De groep oranjefans blijken hier met een georganiseerde tour te zijn en moeten nog 8 uur in een minibusje rijden naar hun volgende bestemming, vlakbij Recife. Ze mogen het hebben ! Wij zijn met een klein uurtje weer op bestemming. In onze kamer aangekomen, merken we dat het bed niet verschoond is en de badkamer er nog bij ligt zoals we hem vanmorgen hebben achtergelaten. Dat is vreemd voor een 5* hotel. We gaan nog even een capirinha drinken in de bar. Daar hebben we skype contact met ons Kirsten en we wisselen onze reis- en voetbalervaringen uit tot een stuk na sluitingstijd van de bar. Tegen 11 uur zoeken we ons bedje op en gaan genieten van een welverdiende nachtrust, net als de voetballers dat nu waarschijnlijk ook doen.