Verblijf bij Nelson & Grace op historische grond

Woensdag 2 juli, verblijf op Ilha Grande, zonnig bij 30 graden.

Na een heerlijke nacht van zo goed als het klokje rond worden we om 9 uur als herboren wakker. We horen de golven tegen de rotsen slaan en even lijkt het of het aan het regenen is, maar als we de gordijnen openen, zien we een bewolkte lucht waar weliswaar al wat gaten in te zien zijn. En het is nog vroeg, dus we maken ons nog niet al teveel zorgen. De schaarse dagen die we deze vakantie relaxend doorbrengen hangen immers ook van deze paar dagen af, dus we houden de positiviteit erin. We genieten van een licht en gezond ontbijtje en maken verder kennis met Nelson, die ons meer vertelt over het eiland. Zo komen we erachter dat de pousada ook nog eens een bijzondere plek geweest is, een paar honderd jaar geleden : op het eiland leefden de slaven die massaal uit Afrika aangevoerd werden en op de plek waar de lodge is, was een boerderij waar deze slaven getraind werden in het werk dat van hen verwacht werd. Het maakt deze plek meteen een stuk magischer, te weten dat zich hier een stuk indrukwekkende en onuitwisbare historie heeft afgespeeld.

Na het ontbijt besluiten we een trail te gaan lopen naar het verderop gelegen dorpje. Nelson begeleidt ons naar het pad en geeft ons nog wat tips om op het juiste pad te blijven, zoals bv. de electriciteitspalen blijven volgen. De wandeling zou ongeveer een uur duren. Hij vertelde er alleen niet bij dat het pad over enorme rotsen liep en er behoorlijk steile klimmen aan te pas kwamen. En dat heb ik geweten op slippers ! Mijn jarenlange danstrainingen zorgen er evenwel voor dat ik goed in mijn balans weet te blijven en ik gezwind van de ene steen naar de andere kon springen. Al snel komen we in het dichtbegroeide stukje regenwoud van het eiland terecht en torenhoge bamboestengels vormen een soort overkapping van het pad. Als je ze van ver bekijkt, lijken het net de uitvergrote stekels van een egel. Vergroeiingen van de bomen zoeken kronkelend hun weg boven onze hoofden en vormen als het ware stevige trapezes. Die moeten we natuurlijk even uitproberen en inderdaad, ze lijken mijn gewicht makkelijk aan te kunnen. Hier en daar zijn enorme spinnenwebben te zien waar de 10 cm grote spinnen rustig van hun middagdutje genieten. Het eerste stukje van de trail brengt ons naar een baai, waar de restanten van een schooltje verscholen ligt tussen het groen. Een foto bij het kerkje met een wel 20 meter hoge palmboom naast, geeft de verhouding van dit machtige regenwoud goed weer. Ondertussen is het lekker zonnig geworden en we nemen even wat tijd op het strand. Het duurt echter niet lang of de rust wordt verstoord door aanmerende plezierboten die tientallen buitenlandse toeristen aan boord hebben, afkomstig van het vasteland voor een daguitstap naar het eiland. Al snel vliegen de voetballen ons om de oren, dus we besluiten dan maar onze weg te vervolgen naar het dorpje. We zijn zowat de enigen die hier wandelen en het valt ons op dat het pad een soort van geharkt blijkt te zijn. Heel bijzonder ! Aan het eind komen we erachter hoe het hier werkt : twee mannen in overall met de tekst "servicio publico" zijn naarstig aan het werk met hark en schoffel om het overtollige groen weg te werken en het pad voor ons toeristen begaanbaar te houden.

Na een klein uurtje klauteren komen we aan bij het strandje waar een vijftal restaurantjes voor de bevoorrading van de gasten zorgen. We kiezen een strandtent uit waar het nog niet erg druk is. We hebben echter nog maar net besteld en twee overvolle plezierjachten meren aan en binnen 5 minuten worden we omringd door honderden hongerige toeristen, die zich rijkelijk tegoed doen aan het uitgestalde buffet. En als iedereen al ruimschoots voorzien is, zitten wij nog steeds op ons eten te wachten ! Zo werkt het hier ook. We raken in gesprek met een groep Chilenen en blikken samen terug op de wedstrijd van anderhalve week geleden in São Paulo. Ze vertellen ons dat ze naar Chili terugreizen met de auto : 10.000 kilometer te gaan met nog veel vraagtekens welke weg ze moeten nemen in verband met de toegankelijkheid van het Andesgebied door de overvloedige regenval van de afgelopen tijd. Maar ze lijken er zich geen zorgen om te maken : "we doen het op ons gemakje, tranquilo, tranquilo" lachen ze gemeend. Het zorgt er in elk geval voor dat wij onze lange reis en vele vluchten weer eens in perspectief kunnen plaatsen : wij overbruggen dit soort afstanden in elk geval al vliegend !

Tegen een uur of half vijf, als de meeste boten ook vertrokken zijn, gaan ook wij weer op pad, met nog een lekker ijsje van ons laatste cash geld. De terugweg lijkt een stuk vlotter te gaan en een uur later zijn we terug aan de lodge, mooi op tijd om te genieten van een lekker glaasje wijn bij zonsondergang. Grillig omrande wolkenformaties tekenen zich af aan de horizon en de hemel lijkt in zijn rode gloed wel in brand te staan. De eerste vleermuizen duiken op en cirkelen rond ons terrasje. Dan is het tijd voor een lekkere warme douche om schoongespoeld en in nog redelijk fris ruikende kleding aan het diner te verschijnen. Grace heeft weer voor de nodige culinaire juweeltjes gezorgd en op het terras van het restaurant genieten we van haar verwennerijen bij het geluid van de neerslaande golven op het strand.

Na het eten proosten we met een verfrissende capirinha op de mooie dagen op het eiland en wisselen we met Nelson onze reiservaringen uit. Nelson is architect van beroep, oorspronkelijk afkomstig uit Uruguay, maar heeft het grootste gedeelte van zijn leven in Buenos Aires gewoond. Grace is chef kok en kan haar talenten hier ten volle inzetten. Vorig jaar heeft hij samen met Grace besloten het roer om te gooien en het stadse leven te verruilen voor een leven op dit mooie eiland. Hij vertelt hoeveel meer zij hier aan het werk zijn, maar hoeveel meer moois zij ervoor terugkrijgen door alle bijzondere ontmoetingen met hun gasten. Tegen elf uur hebben de capirinha's hun werk gedaan en kruipen we loom onder de wol voor een volwaardig nachtje slaap.