All the way tot strafschoppen: Oranje - Costa Rica

Zaterdag 5 juli, kwartfinale Oranje-Costa Rica in Salvador, zonnig bij 30 graden

We worden al vroeg gewekt door de drukte en het lawaai op de gang, dus we gaan eruit en hijsen ons in ons oranjeplunje. Als we de gordijnen openen, regent het een beetje en het waait erg hard. maar in de verte lijkt het op te klaren. Aan het ontbijt is het erg druk en rommelig, het personeel kan de drukte nauwelijks aan en loopt constant het tekort aan eten aan te vullen. We zijn niet de enige oranjefans hier en de sfeer onderling zit er al goed in. Tegen een uur of 11 zijn we vertrekkensklaar en lopen naar de taxi's die voor ons hotel staan opgesteld, klaar om de gasten door de stad te leiden. We kunnen een taxi delen met 2 andere oranjefans die de onderhandelingen met de taxichauffeur al afgerond hebben. En zo gaan we op weg door deze bijzondere stad waar de zwarte bevolking overheerst en een Afrikaans sfeertje heerst. De pleinen zijn mooi versierd en op verschillende plekken, kan je je overgeven aan toeristische attracties die de locals hebben verzonnen. En zo ga ik voor een paar real op de foto in de kleding van een stevige Afrikaanse vrouw met hoofddoek en de nodige attributen. Wat ik op dat moment nog niet wist, was dat ook VI oranje aan het filmen was en ik niet veel later thuis op TV in beeld kwam. Lachen ! Aan het oranjeplein aangekomen, zijn er al flink wat oranjegangers op de been rondom de bus met daarop DJ's en hun sambadansend gevolg. Het is ondertussen heerlijk zonnig geworden. Rondom het plein staan kleurrijke stalletjes opgesteld die allerlei lokale specialiteiten verkopen, van capirinha en kokosnoten tot vleesspiezen en tropisch fruit. Henry trakteert zichzelf op zijn eerste biertje van de dag en we genieten van het gezellige sfeertje om ons heen. De polonaise lopen en met z'n allen in de woonboot op de grond gaan liggen, laten we nog maar even aan ons voorbijgaan. De schoonmaker heeft van zijn werk een deugd gemaakt en probeert de aanwezigen met zijn danskunsten in beweging te laten komen, maar veel animo krijgt hij niet echt terug. Ik probeer Henry op de foto te krijgen met een in traditionele kleding gehulde dame, maar al snel houdt ze haar hand op voor wat geld. "Vandaag niet, mevrouw, vandaag vieren we feest en hebben we het gewoon leuk met z'n allen" zeg ik met een brede glimlach en glimlachend laat ze haar intentie varen. Even later zien we een paar politieagenten twee jongens uit de menigte slepen. Ze worden in het zicht van iedereen met stokken bedwongen en stevig gefouilleerd. Meteen staat er een horde toeschouwers omheen en het lijkt wel of de agenten hierop kicken. Het is me allemaal wat te opzichtig en ik zoek een ander plekje op. Het is fijn te weten dat men zich inzet voor onze veiligheid, maar deze vertoning had iets sadistisch in zich.

Even later begint de wedstrijd Belgie-Argentinië en zoeken we ons een plekje aan een tafeltje waar we op een geimproviseerd scherm de wedstrijd kunnen volgen. We leren 2 jongens uit Eindhoven kennen, beide ondernemer, die voor een paar dagen de zaak achter hebben gelaten om hier wat wedstrijden mee te pikken. Het zijn fanatieke voetbalfans en Henry raakt in een intens voetbalgesprek met hen. Ik zoek mijn afleiding bij een groep capoeira dansers die vlakbij hun kunsten aan het vertonen zijn en muziek maken. Ik word meteen uitgenodigd om deel te nemen, maar daar bedank ik vriendelijk voor. Een klein jongetje slaat fanatiek op de djembé, wat schattig is om te zien. Iets voor rust komt Argentinië op voorsprong. We kunnen de wedstrijd echter niet af kijken, want de bus staat vertrekkensklaar en de parade komt al op gang, begeleid door de grote brassband die hier in Salvador erg bekend is. We gaan op pad in de lange stoet en genieten weer van de sfeer en de ons toejuichende voorbijgangers. Halverwege komen we erachter dat België op achterstand is gebleven en dus naar huis moet. Jammer, maar daarmee is mijn gewetenskwestie om ons verblijf te verlengen als België in de halve finale tegen Nederland zou spelen van de baan.

Aan het stadium aangekomen, eten we nog een hapje en zoeken ons plekje in het stadium op. Daar treffen we de jongens uit Eindhoven en het is meteen gezellig. Het vak oranjefans is ondertussen gereduceerd tot een klein vierkantje in het vak achter de goal. We maken de opwarming mee en om 17 uur is het dan eindelijk zover en trapt Costa Rica af. Met mijn voorspelling dat we voor onze laatste wedstrijd waar voor ons geld krijgen, zien we de wedstrijd gelijk opgaan. Onze jongens werken zich te pletter, maar de doelpunten blijven uit, dus het wordt verlengen. En met een meesterlijke wissel door Van Gaal van de keeper Cilessen door invallend keeper Krul vlak voor tijd, gaan we de strafschoppen tegemoet. Maar op de een of andere manier gaat Oranje die met het nodige zelfvertrouwen in en zo komen we na 4 treffers in de halve finale terecht. De opgebouwde spanning tijdens de wedstrijd maakt de ontlading eens zo groot en samen met de andere fans vieren we feest. In de hal van het stadium treffen we ineens ook nog de camera's van SBS6, die live opnames maken van een aantal prominent aanwezige figuren. En daar maken wij natuurlijk mooi gebruik van om in hart van Nederland in beeld te komen. Met de nodige enthousiaste reacties vanaf het thuisfront.

Ondertussen is het al 20 uur geworden en stilaan loopt het stadium leeg en gaan de schoonmakers aan het werk. En zo zit de laatste live wedstrijd er ook voor ons op en laten we ons met de menigte meevoeren richting taxi's. Nog even een foto voor Erik bij de brandweermannen, die voor de gelegenheid in oranje pakken gehuld zijn. Aan de taxi's aangekomen is het kwestie van aansluiten in een lange rij wachtenden, de truk die we even dachten toe te passen om vanuit tegengestelde richting aan komen te lopen en ons ergens voorop in de rij op te stellen, wordt duidelijk afgeserveerd door onvriendelijke gezichten aan ons adres. Maar de taxi's rijden ook hier regelmatig af en aan en de rij schiet dan ook snel op. In diezelfde rij treffen we - toevallig of niet - een Schijndelse bekende en we maken even een kort praatje. Na een klein half uurtje zitten we in een taxi en met de naam van ons hotel "Sol Bahia" gaat de chauffeur op weg. Als we vragen wat zijn prijs is, noemt hij een bedrag van 40 real. In elk geval goedkoper dan de heenweg, dus wij vinden het best. Op de vraag waarom hij zijn meter niet aanzet, krijgen we een vaag antwoord dat die kapot is. Het is erg druk in de stad en ook deze taxichauffeur houdt zich niet in en scheurt zigzaggend zijn weg door de stad. Een half uur later doet hij teken dat we er zijn en wijst hij naar een hotel met de naam "Bahia del Sol". Ik schud mijn hoofd, nee, dit is niet ons hotel en pak er het juiste adres bij. Met een wanhopige zucht, geeft hij te kennen dat dat aan de andere kant van de stad is en hop, daar gaan we weer de drukte in, deze keer met de taximeter aan, die blijkt ineens weer te werken ... En zo komen we nog een half uur later op bestemming aan. We rekenen het bedrag af dat de meter aangeeft en de chauffeur verontschuldigt zich voor het ongemak. Tja, dat was een duur ritje voor hem !

In ons hotel kunnen we nog terecht in het restaurant en kiezen voor het buffet. De kwaliteit is echter magertjes en er hangt niet echt een gezellig sfeertje. We zijn dan ook snel klaar en zoeken onze kamer op. We maken de avond rond met het bijschrijven van mijn dagboek en blog. Onze voorlaatste nacht is aangebroken en nu onze laatste wedstrijd achter de rug is, komt het einde van onze reis wel erg dichtbij. Morgen op weg naar onze laatste bestemming, Sao Paulo, daar waar onze reis 25 dagen geleden in alle onwetendheid begon. En zie, hoeveel rijker we sindsdien zijn geworden !