Porto Alegre op de valreep bereikt

Dinsdag 17 juni 2014, van Yacutinga eco reserve naar Porto Alegre, half bewolkt bij 20 graden

Om half 8 worden we gewekt en pakken we onze spullen want vandaag gaan we weer op pad. Aan het ontbijt wacht Santiago ons op om afscheid van ons te nemen en na een kort ontbijt staat Diego om 10 uur klaar om ons weer naar Puerto Iguazu te brengen. Sonja vertrekt vandaag ook en neemt vooraan in het minibusje plaats. De ganse weg houdt ze Diego aan de babbel. Na een vlotte rit komen we tegen 1 uur 's middags aan bij het ophaalpunt waar we 2 dagen geleden vandaan zijn vertrokken. Diego regelt een taxi voor ons, die ons naar een restaurant brengt waar we de tijd kunnen overbruggen tot onze vlucht vanavond. De taxichauffeur is erg voor ons in de weer en biedt ons aan de koffers zolang bij te houden. Henry is er niet erg gerust in, maar ik heb er wel vertrouwen in. Tenslotte is het een kennis van Diego en die zal ons nooit iets aansmeren waar hijzelf zelf ook niet in vertrouwt. Achteraf gezien bedachten we ons wel dat we de koffers toch maar beter kunnen bijhouden in het vervolg. Wie weet wat stoppen ze er, buiten ons weten om, in.

Het restaurant is gespecialiseerd in parillada's, oftewel de Argentijnse manier van barbequen. Het stroomt er geleidelijk aan vol met families en groepen die er uitgebreid middageten. Er hangt een groot scherm aan de muur waarop we de wedstrijd België - Algerije kunnen volgen. We bestellen een parillada en even later staat een grote grill met grote hompen vlees voor onze neus. Hier kunnen wel 4 mensen van eten. Er liggen ook ingewanden tussen als niertjes, lever en nog meer van die vreemde vleessoorten. Ik laat ze wijselijk aan mij voorbijgaan.

De Belgen winnen de wedstrijd en iets daarna worden we weer opgehaald door ons chauffeur. Hij brengt ons weer over de grens naar de luchthaven van Foz do Iguazu en regelt ook voor ons de grensformaliteiten. Bij de check-in op de luchthaven worden we verrast door de mededeling dat onze vlucht naar Porto Alegre gecancelled is. Op de borden staat deze bestemming nog steeds aangegeven, maar omdat we vragen water aan de hand is, wordt al snel de supervisor erbij gehaald en deze dame legt ons uit dat door het WK de vlucht geannuleerd is. We begrijpen er niets van en kijken toe hoe de baliemedewerkster driftig in haar systeem aan het zoeken gaat naar een oplossing. Uiteindelijk worden we omgeboekt en krijgen we voor 1 vlucht waarmee we rond 8 uur zouden aankomen, 3 vluchten in 7 uur tijd terug. De logica van onze reisroute is ook verste zoeken. Van Foz vliegen we naar het noorden naar Curitiba, daar moeten we bijna 2 uur wachten, waarna we nog Noordelijker naar Campinas vliegen, de luchthaven waar we in beginsel vanuit Europa zijn ingevlogen. Vandaaruit vliegen we terug naar het zuiden naar onze eindbestemming Porto Alegre. Voorziene aankomsttijd : 00.20 uur. We worden er niet echt vrolijk van, maar er is ook weinig aan te doen en aan de andere kant mogen we blij zijn dat ze bereid zijn een alternatief voor ons te bedenken en dat ze zo last minute een plek voor ons hebben, want het is druk op alle vluchten. Voor we opstijgen verwittig ik nog even de autoverhuurder en ons hotel dat we veel later dan voorzien aankomen. Gelukkig is dat voor beide geen probleem. Geregeld ! Nog even een koffie pakken en we kunnen aan onze reis beginnen. In de vertrekhal maken we nog even een praatje met een ander stel Nederlanders, die op weg zijn naar Fortaleza en ook nog een lange reis voor de boeg hebben. Zij zijn ondertussen al 3 weken aan het reizen geweest en komen terug van de Amazone, waar ze vier dagen op een boot hebben gevaren en tussen de Brazilianen in hangmatten hebben geslapen. Je moet er maar van houden !

De vluchten duren over het algemeen een uurtje tot anderhalf en de tijd vliegt redelijk snel voorbij. Een ander onderwerp waar we ons stilaan toch ook zorgen om maken is het feit dat we nog steeds onze tickets voor de wedstrijden niet hebben. Ondanks dat we vandaag op 3 luchthavens komen, komen we niet tijdig aan om binnen de openingstijden van de ticketing points te komen. Dat wordt morgenochtend nog een uitdaging. Op de luchthaven van Curitiba moeten we even wachten, dus doden we de tijd met wat te shoppen. Honger hebben we niet echt, we hebben vanmiddag dan ook gegeten voor een paar dagen en dat komt ons nu goed van pas. We treffen ook nog een fun-zone aan van de FIFA, waar we even lekker kunnen chillen in de gezellige hoekjes die ze er gemaakt gemaakt hebben met loungebanken en grote kussens. Er is WiFi, er zijn overal oplaadpunten voor je telefoon en andere mobiele apparaten en op een groot scherm kan je de wedstrijden volgen. En terwijl ik zo aan het internetten ben en berichtjes naar huis aan het sturen ben, krijg ik ineens een inkomend telefoontje via FaceTime van mama en papa binnen. Dat is grappig ! Bij hen is het ondertussen een uur of 1, maar dat is voor hen niet ongebruikelijk. We praten nog even bij en ik vertel hen over de avonturen die we hier al meegemaakt hebben. Even later pakken we onze spullen en stappen het vliegtuig op naar Campinas. Op de volgende 2 vluchten zitten we niet meer naast mekaar, maar we zijn al lang blij dat we aan het reizen zijn. In Campinas moeten we nauwelijks wachten en we kunnen al op onze volgende en laatste vlucht richting Porto Alegre. Het is ongelofelijk hoe snel je went aan het reizen per vliegtuig. Als je immers in zo'n korte tijd zoveel vluchten moet nemen, lijkt het net of je een bus neemt en de spanning van een vlucht er niet meer toe doet. Brazilië is ook enorm ingericht op het reizen per vliegtuig en vanaf elke luchthaven vertrekken er elke paar minuten wel vluchten naar omliggende bestemmingen.

Om half 1 komen we dan eindelijk aan in Porto Alegre. De dame achter de balie van Localiza, de auto verhuurmaatschappij, spreekt geen Engels maar is wel zo slim om ons op haar telefoontje met Google translate duidelijk te maken waar we worden opgepikt. Zo komen we terecht bij het afhaalpunt van onze auto en daar treffen we een man die geen Engels spreekt, maar ook nog eens zoveel administratie zit te verwerken alvorens we aan onze auto komen dat we er helemaal akelig van worden. Van onze paspoorten alleen al maakt hij wel 5 copietjes en ik moet al mijn gegevens opnieuw invullen op een formulier, inclusief gegevens van mijn werk. Als ik hem probeer duidelijk te maken dat we toeristen zijn en niet zakelijk reizen, lijkt hij me niet te begrijpen, dus ik geef het maar op om met hem in discussie te gaan. Een dik half uur later kunnen we de baan op, op weg naar ons hotel. Gelukkig ligt dat slechts een paar kilometer van de luchthaven vandaan en kunnen we er ook nog eens parkeren. De receptionist helpt ons vlot verder en laat iemand onze auto wegbrengen. We bedanken hem om zijn medewerking en leggen hem uit dat we al veel tegenslagen hebben gehad. Om half drie liggen we in ons bed, moe van alle gebeurtenissen van de afgelopen avond, maar blij dat we op onze bestemming geraakt zijn. Nu maar snel zorgen dat we in slaap komen, er wachten ons nog een luttele 4,5 uurtjes.