Leven als een cowboy op de locale ranch

Donderdag 26 juni, verblijf in Passo do Lontra, Pantanal Zuid, licht bewolkt en zonnig bij 30 graden

De ochtendstond heeft goud in de mond ... Ook voor ons !? Met een vlug ontbijtje staan we om 8 uur vertrekkensklaar voor een dag op de ranch en brengt een truck ons 20 kilometer verderop het gebied in. Kevin en Hanna zijn er ook bij. Zij blijven er overnachten in hangmatten. Stoer ! Onderweg zijn we getuige van hun ontluikende liefde. Later vertelt Hanna mij dat ze mekaar pas sinds een paar dagen kennen en straks weer hele andere wegen opgaan. Hanna is van plan 2 jaar rond te reizen door heel Zuid Amerika en af en toe werkt ze om geld te verdienen en daarmee verder te kunnen reizen. In Argentinië heeft ze zo 2 maanden gewerkt en bij vrienden gelogeerd. Brazilië doet ze vooral aan omdat ze maar 3 maanden in Argentinië mag blijven en dus even de grens over moet. Wat moet het heerlijk zijn om zo ongebonden rond te kunnen reizen en overal nieuwe mensen en plekken te leren kennen ! Naast Hanna en Kevin worden we vergezeld door een Braziliaanse familie met vader, moeder en zoon. De vader heeft wel 2 zitplaatsen nodig en de moeder kakelt de hele weg door.

Aan de ranch aangekomen, worden we opgewacht door nog meer personeel die hier alle faciliteiten draaiende houden. Eerst gaan we voor een rit te paard door de bossen en het moeras. De paarden zijn erg tam en lopen vanzelf mooi in het rijtje. Paulo gaat voorop. Mijn paard is allerliefst en houdt erg rekening met waar hij loopt. Sommige stukken moeten we namelijk door de rivier waden en dan komt het water tot aan onze voeten en mijn paard kiest net de ondiepste stukken. Fijn zo ! Het is een mooie en afwisselende rit, door het water waar de krokodillen ons in liggen aan te staren en door het dichtbegroeide bos met paden die bergop en bergaf lopen. Af en toe zet mijn paard een drafje in om aan te sluiten bij de rest van de groep, maar dat gaat allemaal prima. Het enige wat tegenvalt is de kakelende moeder en schreeuwende zoon die de stilte van de natuur op een irritante manier doorbreken. Paulo durft er echter niets van te zeggen, tja, de klant is koning ... Twee uur lang maken we zo een rit door de omgeving tot we terug bij de ranch komen. Daar wacht ons een locale lunch, t.t.z. Een buffetje met wat locale specialiteiten waarbij bonen, maniok en rijst de hoofdtoon voeren. Maar er is ook de eigen variant van spaghetti bolognaise en daar heb ik net zo'n zin in, dus, ook al is hij lauw, ik schep een vol bord op.

Na de lunch hebben we nog wat vrije tijd en zetten we ons met een ligstoeltje in het zonnetje. Al snel wordt her erg warm in de zon. Om half 3 komt Paulo ons ophalen voor een wandeling in de omgeving. Op de vraag wat de gewenste kleding is, raadt hij ons een lange broek en schoenen die nat mogen worden aan. En dat hebben we geweten ! Even verderop komen we aan moeras en daar stapt Paulo regelrecht in. Ik twijfel nog even en roep nog "are you serious ?", maar zonder veel aandacht aan mij te schenken loopt hij door. Duidelijk dus, gewoon volgen ... Al snel staan we kniehoog in het bruine water en waden we net als de paarden vanmorgen door het diepe moeras. Het is even wennen, maar eenmaal de knop om, valt het best mee. En we hebben onze waterschoenen aan, dus dat scheelt ook ! We passeren veel krokodillen die in het water hun ding liggen te doen, wat dat ook mag zijn. Ook zien we mooie blauwe en rode vogels, een soort papegaaien, die ze hier "Macao" noemen. Ze zijn wel een halve meter groot en hun vleugels hebben een spanwijdte van bijna een meter. Prachtig om te zien ! In het dichtbegroeide bos vraagt Paulo ons zo stil mogelijk te zijn, met een knipoog naar de kakelende moeder en haar zoontje vanmorgen. Hoe stiller we zijn, hoe meer we te zien krijgen. Hij vertelt over de plantengroei. Overal hangen lianen en bomen staan in mekaar verstrengeld en lijken in mekaar op te gaan. Prachtig om te zien hoe de natuur zijn gang hier gaat, je kan je er een heel verhaal bij bedenken. Hoog in de bomen horen we apen slingeren, maar heel anders dan hoe we ze in Zuid Afrika zagen, zijn ze hier erg schuw. Op een gegeven moment horen we tikken op de bladeren en zien we hoe een aap vanaf zijn plekje 50 meter hoger zijn plasje doet. Een gratis douche voor omgevingsgenootjes !

Na een wandeling van een uur, komen we terug bij de ranch. Als ik in mijn rugzak mijn portefeuille wil nemen, blijkt die er niet in te zitten. Paulo ziet mij zenuwachtig zoeken en komt informeren wat er aan de hand is. Meteen staat hij mij met raad en daad bij. Hij roept er zelfs de eigenaar bij van de lodge, die hier vandaag ook aanwezig is en we krijgen de gelegenheid om ons verhaal te doen met Paulo als tolk. De eigenaar is een man van in de 70 en komt over als een wijs en zakelijk man die veel respect afdwingt. Hij vertelt dat er in al die jaren nooit iets is gestolen, maar dat hij de indiaan die deze dagen ook als gids in de lodge aanwezig is mogelijk verdenkt. Hij heeft er al vaker problemen mee gehad en hij weet dat hij drugs gebruikt. Nu moeten we eerlijk gezegd toegeven dat die gids zich inderdaad vreemd gedroeg. Gisteren kwam hij ons nog vriendelijk halen om de leguaan te spotten en vandaag zei hij geen woord. Toen wij met Paulo gingen wandelen lag hij ook in een hangmat waar we de tassen achterlieten ... toch blijft het vreemd, want mijn telefoon en mijn iPad zaten op dezelfde plek en zitten er nog steeds. Paulo stelt voor om naar de lodge terug te keren, in onze kamer nog een check te doen en als mijn portefeuille daar niet ligt, de politie te bellen. Het piranha vissen schiet er helaas bij in en ik baal er enorm van. In een spoedtempo rijdt de chauffeur ons de 20 kilometer over het hobbelige zandpad terug. En wat denk je ? Daar steekt mijn portefeuille in een totaal andere tas dan dat ik dacht dat ik hem gestoken had. Ik schaam me diep omwille van de heisa die ik teweeg heb gebracht en daarbij ook nog eens de eigenaar te hebben betrokken en ik bied mijn excuses aan aan Paulo. Hij wuift ze moeiteloos weg en zegt dat dat iedereen kan overkomen. Hij vertelt nog dat zijn vader 7 jaar geleden is doodgeschoten omwille van zijn vee. Hij heeft het er nog steeds erg moeilijk mee en heeft sindsdien ook al het geloof in het goede in de mens verloren. "Kom, we gaan nog even piranha vissen" zegt hij "voor het donker wordt". Hij is de boodschap van Henry twee dagen geleden duidelijk niet vergeten.

Gewapend met een bamboe hengel en aas zoeken we een plekje op de steiger in de hoop een stuk of wat piranha's op te halen. Henry voelt al snel iets aan zijn lijn trekken, maar bij het ophalen, hangt het aas er nog onaangeroerd bij. "De volgende keer heb ik beet" roept hij vol zelfvertrouwen. Een half uur later is de zon onder en zijn we nog geen vis rijker. We houden het dan ook voor gezien ... we komen wel een keertje terug als het visseizoen is.

Voor we aan het diner aanschuiven, gaan we nog even relaxen in de bar, waar we nog wat voetballen volgen samen met het Duitse stel dat hier optrekt met onze befaamde indianengids. Zij zijn pas afgestudeerd en profiteren ervan om voor ze aan het werk gaan, rond te reizen in Brazilië en zijn hier 6 weken. Ze vertellen hoe leuk hun gids is, dat hij tot z'n 14de als een wilde in de natuur heeft gewoond en van niets bang is. Hij pakte bijvoorbeeld voor hun ogen en met zijn blote handen een anaconda uit het water. Ook zijn vader is doodgeschoten om zijn vee. Typisch dat we dit zelfde verhaal twee keer horen !

Na het eten nemen we afscheid van Paulo en gaan niet lang daarna slapen. Morgen moeten we immers weer vroeg op pad en hebben we den lange reisdag voor de boeg. Nog even een nachtje in de natuur en dan op naar de stad !