Economisch laagtij als Brazilië kwartfinale speelt

Vrijdag 4 juli, van Ilha Grande naar Salvador. Zonnig bij 30 graden

Alweer slapen we zo goed als het klokje rond en om half 10 zitten we fris en fruitig aan het ontbijt. Vandaag hebben we weer een flinke reisdag voor de boeg om op onze voorlaatste bestemming aan te komen : Salvador, waar we morgen de kwartfinale Nederland - Costa Rica gaan beleven. Nelson heeft voor ons de bustickets geregeld vanaf de haven van Angra dos Reis naar Rio de Janeiro zodat we verzekerd zijn van een plekje op de bus. Dit blijkt een snellere en stukken goedkopere oplossing dan de shuttle die we voor de heenweg geregeld hadden met de Green Toad Bus.

Na het ontbijt, pakken we onze spullen in en genieten nog een uurtje van het zonnetje op het terras van de lodge. Om 12 uur geeft de schipper het sein van afvaart en nemen we afscheid van Grace en Nelson. Nog even samen op de foto en dan tot ziens op Facebook ! Onder een heerlijk zonnetje zitten we weer op het dak van ons bootje en genieten van de oversteek naar het vasteland. Daar komen we een uur later aan. Het is een drukte van jewelste op de kade en allerhande kratten worden van de ene plek naar de andere versleept. Ondertussen is er alweer een wedstrijd voetballen begonnen, Frankrijk tegen Duitsland in de kwartfinale, en terwijl Henry zich installeert bij het dichtstbijzijnde TV scherm, loop ik even de stad in om wat cash geld bij te pinnen en een poging te wagen onze resterende Argentijnse peso's in te wisselen tegen reals. Maar dat bleek buiten de waard gerekend ! Bij de eerste bank, kreeg ik van de twee dienstdoende kassiers een nee met als onderbouwing dat ze gesloten zijn want Brazilie speelt vanavond de kwartfinale. Ja en ... ???? Licht geïrriteerd ga ik op zoek naar het lokale wisselkantoor en daar krijg ik te horen dat ze geen Argentijnse peso's aannemen, alleen dollars en euro's. Ik besluit tenslotte genoegen te nemen met het afhalen van wat extra cash reals, ondertussen 4 automaten en dito gecancelde transacties verder. Maar we hebben weer wat geld op zak en vooral voor Henry is dit een geruststellende gedachte.

Terug aan de pier gekomen, pakken we voor een paar reals de locale bus naar het busstation waarvandaan onze touringcar naar Rio vertrekt. Daar is het even wachten op de geboekte bus van half drie, maar de voetbalwedstrijd zorgt voor de nodige afleiding. Stipt op tijd vertrekken we met een voor ėėn derde gevulde bus met halverwege een pitstop voor een plasje en wat eten. Tweeënhalf uur later komen we aan bij het grote busstation in Rio, waar we vernemen dat de Fransen uit het toernooi liggen. Ik ga informeren naar een bus naar de luchthaven en krijg ook nu weer te horen dat de bussen mogelijk stil liggen. Oh ja, Brazilie begint dadelijk aan zijn wedstrijd tegen Colombia. We stellen ons op aan de busstop en even later spreekt een taxichauffeur ons aan dat, als er nog 2 mensen meer in de auto gaan, hij ons voor elk 20 reals naar de luchthaven brengt. Ik sla er niet veel acht op, want ik heb geen zin om mensen te gaan zoeken, maar de chauffeur gaat zelf op zoek naar geïnteresseerden en al snel komt een man naar ons toe die zegt dat hij wel voor twee betaalt. Genereus ! Al bij al scheelt het natuurlijk in het comfort en de snelheid van de rit met een taxi en delen we de rekening uiteindelijk netjes door drie. En zo maken we kennis met Markus, een Braziliaan, die voor een grote internationale oliemaatschappij werkt en net terug is van 3 jaar naar Vietnam te zijn uitgezonden. Hij doet ons meteen wat insiders verhalen over Brazilie uit de doeken, hoe weinig er wordt geïnvesteerd in de infrastructuur van het land en hoeveel corruptie er heerst binnen de politiek.

Op de luchthaven aangekomen, spreken we af mekaar weer te treffen bij het restaurantgedeelte, zowel de vlucht van Markus als de onze vertrekt pas binnen 3 uur, dus we hebben nog mooi de tijd om samen te eten. Bij de incheckbalie van Avianca, krijgen we wederom discussie over ons overgewicht. Gewapend met onze voorgaande argumenten, gaan we de discussie aan, maar de man houdt voet bij stuk. Hij is echter een stuk vriendelijker en heeft best een vriendelijk koppie en eerlijk gezegd ben ik alle moeite om 12 euro te besparen een beetje beu. Dus nemen we die maar voor lief en rekenen genoegzaam af. Dan op zoek naar Markus en die treffen we armenzwaaiend in een restaurant waar een uitgebreid buffet staat opgesteld. En zo mogen wij langs de wachtenden voor een tafeltje doorlopen en vinden een mooi plekje in de buurt van het TV scherm waar we ook nog eens mooi de wedstrijd Brazilie tegen Colombia kunnen volgen. En zo brengen we een tweetal uurtjes gezellig kletsend met mekaar door en heb ik ook nog even skypecontact met mama en papa, die blij zijn weer een beetje op de hoogte te zijn, na een paar dagen niets van ons gehoord te hebben.

Tegen kwart over acht begeven we ons dan naar de gate, maar daar staat onze vlucht niet aangekondigd. Integendeel, er staat nog steeds "check in open" en ook nog zoiets van "ETD 22.25". Een vaag vermoeden dat onze vlucht wel eens vertraagd zou kunnen zijn, bekruipt ons en inderdaad, even later horen we over de speakers ons vermoeden bevestigd. Balen, want dat wordt weer nachtwerk als we in Salvador aankomen en we hadden toch gehoopt op een wat katholiek tijdstip in ons bed te kunnen liggen. Maar goed, het is niet anders, dus vermaken we ons met nog wat winkeltjes kijken en met mijn iPad aan een oplaadpunt ons dagboek bijwerken. Altijd wat nuttig werk te doen ! Zo denkt helaas niet iedereen erover en een ontstemde Nederlander spreekt mij aan over de vertraagde vlucht en gebruikt mij als klankbuis voor zijn gemopper hoe slecht het in Brazilie geregeld is en hoe arrogant de mensen zijn. Tja, 't is maar hoe je het bekijkt en ... hoe je in het leven staat.

Anderhalf uur later mogen we het vliegtuig op en gaan we op weg naar de speelstad waar we morgen de kwartfinale gaan meemaken. Daar aangekomen pakken we voor het gemak een taxi naar ons hotel, maar we zijn niet de enigen met dat idee en zo zijn we pas een uur na aankomst aan ons hotel, waar het niet lang duurt voor we ons bedje induiken en we genieten van een welverdiende nachtrust na een lange reisdag.