Genieten van blue lagoons en bounty eilanden !
Blijf op de hoogte en volg Henry en Siegrun
03 Juli 2014 | Brazilië, Ilha Grande
Donderdag 3 juli, verblijf op Ilha Grande, zonnig bij 30 graden
Uitgerust worden we wakker en schuiven aan aan het ontbijt waar een vers eitje op ons staat te wachten. Nelson en Grace zijn alweer druk in de weer om het iedereen naar z'n zin te maken. Nelson komt met een grote fotolijst aanzetten met daarin de plattegrond van het eiland. Als een volleerde reisgids, doet hij ons de mogelijkheden voor de trip van vandaag uit de doeken. Henry is er al snel uit : met een speedboot kunnen we naar de oostkant van het eiland, naar het strand López Mendez, dat hier bekend staat als het bountygedeelte van het eiland, waar we de rest van de middag relaxed kunnen doorbrengen. Daarna kunnen we nog wat gaan sightseeën in Abrao, de aanvoerhaven van het eiland. Aldus geschiedde en gewapend met bikini en zwembroek stappen we bij schipper, Renate, de boot in die ons via de "blue lagoon", die op 5 minuten varen van onze lodge ligt, met een behoorlijke snelheid naar de andere kant van het eiland brengt. Aan deze kant is het flink winderiger, hetgeen ook verklaarbaar is door de open kant naar de Atlantische oceaan. Vanaf het strandje is het nog 800 meter lopen naar López Mendez, maar ook hier weer met een behoorlijke klim en afdaling over gladde rotsen. Een klein halfuurtje later komen we aan bij het strand dat al erg druk bezaaid is met zonnebadende toeristen. We zoeken een wat rustiger plekje op en geven ons over aan de heerlijke zonnestralen, die gevoelsmatig worden getemperd door een verkoelend windje. Ons cash geld is nu echt bijna op en alles bij mekaar gelegd kunnen we ons nog net één tonijnsandwich om te delen en ieder een blikje fris veroorloven. Maar de karige lunch smaakt er niet minder om, in de eenvoud ligt het grootste genot !
Tegen een uur of drie pakken we onze spullen weer bij mekaar en klimmen we weer naar het strandje waar Renate ons staat op te wachten. We raken in contact met een stel, Jonas en zijn vrouw, hij een Zweed, zij een Noorse, samenwonend in Noorwegen. Samen met vrienden zijn ze in Rio gestationeerd en hebben al verschillende wedstrijden gezien. Nu zijn ze hier voor een paar dagen op het eiland en logeren voor de gelegenheid in Abrao. Henry raakt al snel in een diepgaand gesprek over voetballen verwikkeld als blijkt dat Jonas een oud international uit Zweden is, die op verschillende plekken in onze contreien gevoetbald heeft. Samen wisselen ze hun ervaringen uit en al snel blijkt dat Jonas een spraakwaterval van jewelste is. Zijn vrouw daarentegen zegt niet veel, haar Engels is te mager om mee te kunnen in het gesprek, maar dat lijkt Jonas niet te deren. Aan onze boot aangekomen, regelen we met Renate dat ze mee kunnen en zo houdt de gezelligheid nog even aan. In Abrao besluiten we samen een hapje te eten en installeren we ons aan een tafeltje op het strand. We hebben een uurtje de tijd en gaan ervan uit dat dat voldoende moet zijn voor een tussengerechtje, twee keer gepaneerde scampi's, maar al snel blijkt dit een duidelijke overschatting van het tempo waarin hier bediend wordt : na 3 kwartier hadden we nog niet eens ons drankje. Henry gaat informeren naar hoe lang het nog duurt en dat we moeten vertrekken en krijgt als antwoord dat het nog maar een paar minuten duurt. Ik zie de bui al hangen en loop wat verderop naar Renate om aan te geven dat we nog steeds op ons eten wachten en we niet weten hoe lang dat nog gaat duren. Hij lijkt er niet wakker van te liggen en blijft wat rondhangen bij de pier en de collega bootjes. Drie keer aandringen en nog eens een half uur verder komen onze scampi's eraan en in een sneltempo werken we ze naar binnen, laten we de helft ervan in een doggybag inpakken en nemen we afscheid van Jonas en wederhelft, die waarschijnlijk blij is weer zijn volle aandacht te krijgen. We overhandigen de resterende portie scampi's aan Renate, maar die lijkt er niet erg veel om te geven en zit meer met zijn telefoon te spelen tijdens de terugvaart dan van het nog warme eten te genieten. En zo komen we na zonsondergang en in een boot zonder verlichting terug aan bij de lodge, bedanken we Renate om zijn flexibiliteit en vertellen ons verhaal aan Nelson. Die blijkt niet erg verrast en hij geeft aan dat het hier de normaalste zaak van de wereld is dat boten hier zonder licht varen.
De frisse rit met de speedboot heeft ons behoorlijk afgekoeld en we genieten dan ook eens zo erg van de warme douche en warme kleren die ondertussen onderin onze koffer zijn verzeild geraakt. Met niet al teveel honger, de scampi's zitten nog ergens halverwege, gaan we aan tafel, maar Grace's lekkernijen zorgen ervoor dat we ons bordje mooi leeg eten. Na het eten nog even relaxen in de fauteuils en niet snel daarna begeven we ons richting onze kamer, waar we ons overgeven aan een diepe slaap.
Uitgerust worden we wakker en schuiven aan aan het ontbijt waar een vers eitje op ons staat te wachten. Nelson en Grace zijn alweer druk in de weer om het iedereen naar z'n zin te maken. Nelson komt met een grote fotolijst aanzetten met daarin de plattegrond van het eiland. Als een volleerde reisgids, doet hij ons de mogelijkheden voor de trip van vandaag uit de doeken. Henry is er al snel uit : met een speedboot kunnen we naar de oostkant van het eiland, naar het strand López Mendez, dat hier bekend staat als het bountygedeelte van het eiland, waar we de rest van de middag relaxed kunnen doorbrengen. Daarna kunnen we nog wat gaan sightseeën in Abrao, de aanvoerhaven van het eiland. Aldus geschiedde en gewapend met bikini en zwembroek stappen we bij schipper, Renate, de boot in die ons via de "blue lagoon", die op 5 minuten varen van onze lodge ligt, met een behoorlijke snelheid naar de andere kant van het eiland brengt. Aan deze kant is het flink winderiger, hetgeen ook verklaarbaar is door de open kant naar de Atlantische oceaan. Vanaf het strandje is het nog 800 meter lopen naar López Mendez, maar ook hier weer met een behoorlijke klim en afdaling over gladde rotsen. Een klein halfuurtje later komen we aan bij het strand dat al erg druk bezaaid is met zonnebadende toeristen. We zoeken een wat rustiger plekje op en geven ons over aan de heerlijke zonnestralen, die gevoelsmatig worden getemperd door een verkoelend windje. Ons cash geld is nu echt bijna op en alles bij mekaar gelegd kunnen we ons nog net één tonijnsandwich om te delen en ieder een blikje fris veroorloven. Maar de karige lunch smaakt er niet minder om, in de eenvoud ligt het grootste genot !
Tegen een uur of drie pakken we onze spullen weer bij mekaar en klimmen we weer naar het strandje waar Renate ons staat op te wachten. We raken in contact met een stel, Jonas en zijn vrouw, hij een Zweed, zij een Noorse, samenwonend in Noorwegen. Samen met vrienden zijn ze in Rio gestationeerd en hebben al verschillende wedstrijden gezien. Nu zijn ze hier voor een paar dagen op het eiland en logeren voor de gelegenheid in Abrao. Henry raakt al snel in een diepgaand gesprek over voetballen verwikkeld als blijkt dat Jonas een oud international uit Zweden is, die op verschillende plekken in onze contreien gevoetbald heeft. Samen wisselen ze hun ervaringen uit en al snel blijkt dat Jonas een spraakwaterval van jewelste is. Zijn vrouw daarentegen zegt niet veel, haar Engels is te mager om mee te kunnen in het gesprek, maar dat lijkt Jonas niet te deren. Aan onze boot aangekomen, regelen we met Renate dat ze mee kunnen en zo houdt de gezelligheid nog even aan. In Abrao besluiten we samen een hapje te eten en installeren we ons aan een tafeltje op het strand. We hebben een uurtje de tijd en gaan ervan uit dat dat voldoende moet zijn voor een tussengerechtje, twee keer gepaneerde scampi's, maar al snel blijkt dit een duidelijke overschatting van het tempo waarin hier bediend wordt : na 3 kwartier hadden we nog niet eens ons drankje. Henry gaat informeren naar hoe lang het nog duurt en dat we moeten vertrekken en krijgt als antwoord dat het nog maar een paar minuten duurt. Ik zie de bui al hangen en loop wat verderop naar Renate om aan te geven dat we nog steeds op ons eten wachten en we niet weten hoe lang dat nog gaat duren. Hij lijkt er niet wakker van te liggen en blijft wat rondhangen bij de pier en de collega bootjes. Drie keer aandringen en nog eens een half uur verder komen onze scampi's eraan en in een sneltempo werken we ze naar binnen, laten we de helft ervan in een doggybag inpakken en nemen we afscheid van Jonas en wederhelft, die waarschijnlijk blij is weer zijn volle aandacht te krijgen. We overhandigen de resterende portie scampi's aan Renate, maar die lijkt er niet erg veel om te geven en zit meer met zijn telefoon te spelen tijdens de terugvaart dan van het nog warme eten te genieten. En zo komen we na zonsondergang en in een boot zonder verlichting terug aan bij de lodge, bedanken we Renate om zijn flexibiliteit en vertellen ons verhaal aan Nelson. Die blijkt niet erg verrast en hij geeft aan dat het hier de normaalste zaak van de wereld is dat boten hier zonder licht varen.
De frisse rit met de speedboot heeft ons behoorlijk afgekoeld en we genieten dan ook eens zo erg van de warme douche en warme kleren die ondertussen onderin onze koffer zijn verzeild geraakt. Met niet al teveel honger, de scampi's zitten nog ergens halverwege, gaan we aan tafel, maar Grace's lekkernijen zorgen ervoor dat we ons bordje mooi leeg eten. Na het eten nog even relaxen in de fauteuils en niet snel daarna begeven we ons richting onze kamer, waar we ons overgeven aan een diepe slaap.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
