Singing "Skippy bye bye, jippie jippie jee"

Woensdag 18 juni, van Porto Alegre naar Cambara do Sul, zonovergoten bij 25 graden

Om 7 uur gaat de wekker en meteen zijn we klaarwakker. Vandaag is immers een belangrijke dag, we maken onze eerste wedstrijd mee. Na een snelle douche en getooid in onze oranje outfit, begeven we ons naar het ontbijt. Daar duiken de eerste oranjefans al op en geleidelijk aan vult het restaurant zich met Nederlanders. De stemming zit er al goed in en we wisselen wat ervaringen uit met andere reizigers.

Na een kort maar krachtig ontbijtje, gaan we onze spullen pakken en regelen we een taxi naar de luchthaven. Daar moeten we immers onze tickets nog zien te bemachtigen. Om precies 9 uur, bij opening van het ticketing centre, staan we aan de balie. We kunnen meteen terecht en na wat formaliteiten rollen onze tickets uit de printautomaat. Eindelijk ! Die zijn binnen ! Dan een taxi in richting het marktplein, dat voor de gelegenheid is omgebouwd tot "oranjeplein". Daar aangekomen worden we omringd door honderden oranjefans die met een biertje in de hand al redelijk in de stemming zijn. Een beetje verderop staat de oranjebus, die voorop gaat in de bekende oranjeparade. Een Hollandse DJ en wat sambadanseressen zwepen het publiek op met oer-Hollandse meezingnummers als "Viva Hollandia" en "wij houden van oranje". Na deze opwarming vertrekt de bus richting stadium, gevolgd door een kilometerslange parade van oranjefans. De sfeer is erg uitgelaten en er lopen veel Brazilianen mee die voor de gelegenheid hun oranjeplunje uit de kast hebben gehaald. Regelmatig worden we gevraagd of we met hen op de foto willen, mijn oranje hoedje doet goed zijn werk. Overal hebben we bekijks, van de toevallige voorbijgangers tot de bouwvakkers die op de daken aan het werk zijn. In 1,5 uur tijd hebben we de afstand van 5 km tot het stadium afgelegd en daar treffen we de eerste Australische fans, sommigen vergezeld door een opblaaskangoeroe.

De toegangscontrole tot het stadium verloopt redelijk vlot en tegen 12 uur bereiken we onze gate J. De zon staat ondertussen hoog aan de blauwe hemel en de temperatuur loopt snel op. We halen nog snel even een hamburger om de komende uren mee door te komen en zoeken dan onze plekken op. Het stadium heeft een capaciteit van ca. 50.000 personen en is half open. We hebben een mooie plek langs de zijkant en het lijkt of we dicht tegen het veld aan zitten. We kunnen nog wat genieten van de opwarming van de spelers en om 1 uur zingen we het Wilhelmus mee en zijn we klaar voor de aftrap. Het wordt een spannende wedstrijd met een slechte eerste helft en achterstand van Nederland, maar na de rust herpakt het elftal zich en eindigt de wedstrijd met een winst van 3-2. Australië gaat daarmee naar huis. "Skippy bye bye, jippie jippie jee" klinkt het her en der.

Na de wedstrijd hangen we nog even wat rond in het stadium met de andere oranjefans en daarna lopen we richting het centrum, op zoek naar een taxi. Dat blijkt nog niet zo simpel, het eerste stuk is sowieso nog autovrij en daarna treffen we geen taxistandplaatsen en de taxi's die ons passeren zitten al vol. We besluiten dan ook eerst wat te gaan eten en vanaf daar een taxi te laten regelen. We komen in een pizzatent terecht waar groepjes buitenlanders de wedstrijd Spanje - Chili aan het volgen zijn. We sluiten bij hen aan en zien hoe de Spanjaarden wederom verliezen en daarmee ook naar huis gaan ten voordele van de Chilenen, die dit WK sterk uit de bus komen. Een beetje later horen we in de verte sirenes en iedereen staat op om te kijken welke spelersbus er passeert. Blijkbaar worden de spelers geëscorteerd vervoerd van en naar de stadia en als je dus een sirene hoort, weet je dat er spelers aankomen. Deze keer waren het de Australische voetballers.

Na een vette pizza waarvan de champignons naar rubber smaken, vragen we het meisje dat ons bediende of ze een taxi wil regelen. Dat wil ze graag, maar in tegenstelling tot wat wij denken dat ze gaat bellen, gaat ze aan de straat staan en naar alle voorbijrazende taxi's staan zwaaien. Dat kan nog wel uren duren op die manier ! En ondertussen kan ze de gasten niet bedienen. Ik zou als baas niet zo blij zijn daarmee ! Ze wordt ook nog eens vergezeld door een andere ober, die ook gaat meewaaien, maar dat helpt niet echt. Na een kwartier geven ze het op en komen ze zich verontschuldigen. We vragen of ze niet beter kunnen bellen, maar ze kennen verder geen taxibedrijf. Aan de overkant is een hotel, dus we lopen daar naartoe, die zullen makkelijker iets kunnen regelen. En inderdaad, ze hebben zelfs hun eigen chauffeur, die ook nog eens meteen voor ons klaarstaat.

Aan ons hotel aangekomen, treffen we nog een Argentijnse cameraploeg die verslag uitbrengen van de wedstrijd Spanje - Chili en ik hoor hen zeggen dat het een grote verrassing en catastrofe is dat de wereldkampioenen er na 2 wedstrijden al uit liggen. We nemen onze auto in ontvangst en stellen we de GPS in op onze volgende bestemming : Cambara do Sul, een klein plaatsje in de bergen, zo'n 200 km verderop. Het is druk op de weg als we Porto Alegre uitrijden maar eens dat we goed en wel de stad uit zijn, rijdt het goed door. We komen nog langs de voor ons ondertussen bekende tolpost en denken weer terug aan ons avontuur in Sao Paulo. Nu hebben we gelukkig een handjevol reals op zak, dus met een glimlach rekenen we 11 reals af. We moeten weer erg wennen aan de weg waar we nu op rijden. Het lijkt een autosnelweg, maar hier en daar staan er bushaltes langs de weg en kunnen er mensen de weg oversteken. Het is dus flink uitkijken geblazen. Na een uur rijden komen we in de file terecht. Het gaat stapvoets en zover we kunnen kijken zien we rode lichtjes voor ons uit. We zien de tijd verstrijken en daar waar we eerst tegen 21 uur zouden komen, wordt het nu al minimaal 23 uur. En dat na 4,5 uurtjes slaap, is geen pretje. Henry zegt dat ik maar moet gaan slapen, maar ik blijf liever wakker : "samen uit, samen thuis" zeg ik. Ik probeer mijn contactpersoon bij de lodge te bereiken, maar van de 4 nummers die ik van hem heb, geeft geen ėėn verbinding. En of dat allemaal nog niet genoeg tegenslagen zijn, valt ineens onze GPS uit en zijn we aangewezen op een kaartje dat ik thuis heb uitgeprint en waar een beetje de grote plaatsen op aangegeven staan, maar verder geen wegnummers of wat dan ook. Een klein anderhalf uur later is de file opgelost en passeren we de oorzaak : 2 vrachtwagens liggen over de rails heen, waarvan 1 de volledige cabine is ingedeukt. Als je dat ziet, is het ineens niet meer zo erg dat je net anderhalf uur over 5 km hebt gereden en het incident gewoon kan navertellen. Een beetje verderop gaan we wat drankjes halen in een servicestation. Ik vraag aan de man achter de balie of hij 1 van de nummers kan proberen te bellen omdat ik geen contact krijg. Op een wonderbaarlijke manier weet hij mijn Engels te verstaan en schrijft hij een nummer voor me op dat ik moet draaien. Blijkt dat we er een 41 moeten voor draaien. Zonder te begrijpen waarom, zijn we blij dat hij ons lijkt te hebben geholpen en inderdaad krijgen we een beetje later contact met Bruno. Het is ondertussen al 22 uur. Bruno is allervriendelijkst en met een Amerikaans accent legt hij ons uit welke weg we moeten volgen. We blijken ondertussen de afslag naar de bergen gemist te hebben en dus moeten we een 10tal kilometer terug. We moeten ons echter geen zorgen maken : Claudia wacht op ons aan de lodge. Hij zegt dat we hem bij aankomst in Cambara maar moeten bellen en dat hij ons van daaruit de weg verder zal wijzen, want - klein detail - in de bergen is immers geen telefoonsignaal. Gerustgesteld rijden we verder. Het blijkt uiteindelijk nog niet zo simpel om de juiste afslag te nemen, want die staan zo anders dan bij ons aangegeven en als je denkt dat je eraf moet, blijk je te laat te hebben afgeslagen en moet je weer rechtsomkeer maken. Zo hebben wij 3 keer heen en weer gereden. Kwestie van aan het systeem hier te wennen !

Uiteindelijk komen we tegen half 12 aan in Cambara do Sul, na een bochtige rit door de bergen. Het is er uitgestorven en nergens zien we aanwijzingen naar onze lodge. We bellen Bruno weer op en hij legt ons uit dat de lodge nog 9 kilometer buiten het dorp ligt. Die kunnen er ook nog wel bij. Uiteindelijk komen we om precies 12 uur aan bij de lodge en daar opent Claudia de poort voor ons. We stappen uit onder een heldere sterrenhemel en beseffen ineens dat het hier zowat vriest en we ademen wasem uit. Opgelucht vertellen we Claudia hoe blij we zijn dat we zijn aangekomen en dat we erg moe zijn. Ze legt ons uit dat ons ontbijt morgen op onze kamer gebracht wordt en dat we daarvoor alleen de gordijnen moeten openen. Wat grappig ! En wat een luxe. Ze begeleidt ons naar onze kamer en daar staan we stomverbaasd om de luxe waar we de komende dagen in mogen vertoeven : een suite in mezzanine stijl, met kingsize, elektrisch verwarmde boxspring, een badkamer met rond 2 persoons massagebad en kleurentherapieverlichting, een goedgevulde koelkast en een groot raam met uitzicht op de bergen. Dit wordt genieten ! Maar nu eerst snel ons bed in en slapen, slapen, slapen tot we vanzelf weer een keertje wakker worden. Onze bedverwarming hebben we maar op de hoogste stand gezet, want het bed is ijskoud als we erin stappen. Een uur later werd ik daarom in het zweet wakker.