De heilige steen bracht ons geluk !

Vrijdag 20 juni, van Cambara do Sul naar Curitiba, blauwe lucht en zonnig bij 20 graden

Een helderblauwe lucht lacht ons toe als we de gordijnen openen, ook vandaag belooft het weer een mooie dag in de natuur te worden. De verse koffie en broodjes komen er al snel aan en na een heerlijk ontbijtje, pakken we onze spullen weer bij mekaar. Vandaag reizen we immers verder naar onze volgende bestemming : Curitiba. Maar eerst gaan we nog een bezoek brengen aan de andere canyon in dit gebied : de Fortaleza canyon. Deze ligt 14 km verder de bergen in en ook hier is het grootste gedeelte van de weg onverhard.

Bij de ingang staat Willem ons al op te wachten. Hij vertelt ons wat we kunnen gaan bekijken en dat het overal al druk is. Dat klopt : bij het eerste pad staan de auto's al in een lange rij geparkeerd. Vanaf de parking lopen we een pad van anderhalve kilometer, maar wel bergopwaarts. Het uitzicht vanaf de rand van de kloof is echter de moeite waard. Veel mountainbikers zijn tot hier boven gereden en Henry leent even de fiets van een Braziliaan voor een fotootje. Heel apart is ook dat er hier nergens afrasteringen zijn en je tot vlakbij de rand van de kloof kan komen. Dat komt omdat dit gedeelte van de canyon niet tot het nationaal park behoort en dus ook niet wordt gefaciliteerd. Het is dus opletten geblazen bij het maken van foto's. Een man legt ons uit dat de kloof de grens vormt tussen 2 verschillende Braziliaanse staten en dat je in het dorp onderin een trail kan regelen waarbij je 4 dagen door de rivierbedding trekt. Deze activiteit wordt echter in deze periode van het jaar nauwelijks georganiseerd omwille van de overvloedige regenval.

Vervolgens lopen we het pad weer terug en nemen we de weg naar een ander uitzichtpunt waar een heilige steen staat. Dat belooft ! We komen uit bij een riviertje waar je dient over te steken via de grote stenen die erin liggen. We houden er dus geen droge voeten aan over, maar het stelt niets voor, vergeleken met hoe nat we onder de Iguazu watervallen zijn geworden. Ook hier worden we getrakteerd op een fantastisch uitzicht op de naar beneden kletterende waterval in de diepe kloof. Als we de rivier overgestoken zijn, leidt een pad ons naar de heilige steen : 2 stenen op mekaar, waarvan de bovenste op een enkel punt op de onderste balanceert. Omdat hij nogal ver weg staat en opgaat in de rest van de natuur, ziet hij er op de foto spectaculairder uit dan in het echt. Dan lopen we de anderhalve kilometer terug en steken we weer de rivier over.

Aan de auto aangekomen, gaan we nog afscheid nemen van Willem en rijden we terug naar onze lodge. Daar pikken we onze bagage op, gaan alvast onze tank volgooien in Cambara do Sul en rijden meteen door naar Caxias do Sul, waar we tegen zeven uur onze vlucht hebben. In de auto probeer ik alvast onze vlucht te checken want ik heb een beetje een vreemd voorgevoel. Ik krijg nergens de vluchtgegevens naar boven, dus het is maar even op goed geluk. Na een rit van 2 uur door de bergen komen we in de stad aan. Het terugbrengen van onze auto verloopt deze keer wel vlot : het depot ligt vlak tegenover de ingang van de luchthaven en het afhandelen van de formaliteiten gaat deze keer ook snel.

Maar dan begint de ellende : al bij het binnenlopen van de luchthaven, bekruipt mij een onbehaaglijk gevoel : het is een regionale luchthaven met slechts een paar balies, nauwelijks winkels en er zijn nauwelijks passagiers te zien. De balie van GOL is open, dus we gaan daar maar even informeren waar we moeten zijn. De jongeman kijkt een beetje vreemd naar onze papieren en begint flink zenuwachtig te worden. Hij haalt er iemand van Azul bij en samen kijken ze in de computer. En dan krijgen we in gebroken Engels het verdict : deze vlucht is al 2 maanden geleden gecancelled !!!!! Ik vraag waarom we dit niet te horen hebben gekregen en wat de alternatieven zijn en ook daar moeten ze voorlopig het antwoord op schuldig blijven. Wat er dan gebeurt is echter voor Nederlandse begrippen ondenkbaar : een ander man van GOL die wel wat Engels spreekt wordt erbij geroepen en samen gaan ze aan de slag om ons uit de brand te helpen en ook nog eens vandaag in Curitiba aan te komen? Daarvoor moeten we wel weer terug naar Porto Alegre (ha ! Blij weerzien !), maar als we niet veel oponthoud hebben moeten we de vlucht om 21 uur vanaf daar kunnen halen. En er is nog plek voor ons ! Ongelofelijk dat 2 luchtvaartmaatschappijen mekaar zo helpen om ons van dienst te zijn. Ik dacht ook iets te verstaan dat ze de kosten onderling maar voor lief namen en dat het belangrijkste is dat wij geholpen werden. Ze regelen ook meteen een taxichauffeur die ons 200 km terug zal brengen naar Porto Alegre. We moeten even wachten en ondertussen maken we een praatje met de vriendelijke, Engelssprekende man. Hij legt ons uit dat hij zelf een beetje Engels is gaan leren met boeken en TV, maar dat het erg moeilijk is voor Brazilianen, want hier op school krijgen ze niets aan Engels, alleen Portugees. Een kwartier later komt onze chauffeur aangelopen en bedanken we de heren die ons geholpen hebben hartelijk voor hun inzet en moeite. Wat een opluchting als we de auto instappen ! Alleen zou de autorit nog een paar jaar van henry's leven kosten. De man neemt het verhaal dat we haast hadden wel heel erg letterlijk en rijdt als een dolle door de stad, kleeft op alle bumpers van iets of wat trager voorliggers en slalomt zicht een weg door de stad en over de snelweg in de file. Daar waar we normaal 2 uur over deze rit zouden doen, staan we anderhalf uur later aan de luchthaven van Porto Alegre en bedanken de grijnzende chauffeur voor zijn "vlotheid".

Aan de incheckbalie bij GOL, hebben ze onze namen geregistreerd staan, dus dat zit al goed, alleen kijken ze ons overgewicht aan bagage deze keer niet zomaar door de vingers. Ik waag nog een poging om er onderuit te komen, maar uiteindelijk moeten we maar 13 euro bijbetalen voor 10 kilo overgewicht, dus als aandringen niet veel helpt, laat ik het maar voor wat het is. Eens goed en wel ingecheckt, eten we dankbaar al onze cakejes en overschotjes van de vorige vluchten op (die hadden we wijselijk gehamsterd en bewaard, uit voorzorg) want het is ondertussen sinds vanmorgen geleden dat we nog wat gegeten hebben. Om 9 uur zitten we in het vliegtuig en stijgen we op naar het Noorden, richting Curitiba. Daar komen we een klein uur later aan. Eens uit de luchthaven, nemen we 1 van de taxi's die daar staan opgesteld. Een welbespraakte Braziliaanse is onze taxichauffeur voor de rit naar het centrum. Welbespraakt, alleen geen Engels. Ze praat honderduit tegen ons en het feit dat we niet antwoorden gaat compleet aan haar voorbij. Onderweg kruisen we de geëscorteerde spelersbussen van Honduras en Ecuador, de 2 ploegen die hier vanavond hebben gespeeld. De meter tikt gezellig door en deze rit alleen al kost zoveel als de 3 ritten die we in Porto Alegre hadden. Ze lijkt ook niet zeker van haar stuk en kijkt maar steeds weer op het blaadje met adres dat we haar gegeven hebben.

Na een half uur komen we dan toch aan ons hotel aan. Op het moment dat we het hotel binnenkomen, vallen er een stuk of 20 politieagenten in uniform binnen. Eerst denken we dat ze een inval doen, maar ze blijven vrij rustig en dan begrijpen we dat zij hier overnachten. Ook deze mannen hebben een bed nodig na de wedstrijd. De ietwat norse baliemedewerker die geen woord Engels spreekt, checkt ons in en overhandigt ons onze sleutel. We slapen op de 10de verdieping, hetgeen ongetwijfeld een prachtig uitzicht over de stad geeft, ware het niet dat ons raam uitkijkt op de achterkant van het hotel en een muur die ertegenaan gebouwd is. Maar we zijn al lang blij dat het ons weer gelukt is om op bestemming te komen, zeker na de tegenslagen van de afgelopen uren. Nog even wat TV kijken en dan ons bedje in, want morgen gaan we weer vroeg op pad.