Van continent naar continent in 24 uur

Donderdag, 12 juni 2014 - Schijndel, zonnig en droog, 23 graden

Ik word wakker van gestommel in de kamer. Henry is al flink in de weer en ik hoor hem al koffers dichtklappen en bagage de trap af slepen. Zelf ben ik nog half in een roes, de nacht was veel te kort, 4,5 uur om precies te zijn en ik draai me nog even om, beseffend dat dit alleen maar uitstel van executie is ... Executie ???? Klinkt een beetje verwend als je een paar uur later in het vliegtuig stapt op weg naar het WK in Brazilië, niet ?!

Na een frisse douche, nog even snel een kop koffie en een boterham naar binnen werken, de laatste cross check van ons huis, springen we om 8.10 uur de auto in op weg naar Aalsmeer waar onze auto 3 weken zijn onderkomen zal hebben. Hier en daar stremt het op de bekende knooppunten op de A2, maar niets alarmerends. Of toch wel, bij Vinkeveen, vergist onze chauffeur zich in de afrit en zijn we vertrokken voor een onbekend aantal kilometers die we bij onze reistijd mochten rekenen. Gelukkig viel het mee en konden we 4 km verderop bij Abcoude rechtsomkeer maken.

Bij aankomst in Aalsmeer, krijgen we telefoon van de chauffeur van de travel parking, die aangeeft er zo aan te komen. Iets na onze aankomst, komt hij er met zijn minibusje aangereden en we kunnen meteen instappen en rijden. Fijn ! Bij aankomst op de luchthaven zien we dat onze vlucht 20 minuten vertraagd is. Het inchecken bij TAP verloopt vlot en de vriendelijke Braziliaan die ons te woord staat, rept met geen woord over onze te zware bagage : onze beide koffers wegen 28 kilo daar waar we elk 23 kilo mogen meenemen. Weer een meevaller !

Bij de handbagage band wordt mijn rugzak eruit gelicht ter controle. De boosdoener is de tas van mijn fototoestel, waar nog wat extra accessoires in zitten die met aandacht bekeken worden. Na deze grondige inspectie krijgen we groen licht en kan onze reis beginnen. Nog wat rondshoppen op Schiphol Plaza, een frappuccino voor Henry en een latte voor mij bij Starbucks en gelijk een babbel met een man en vrouw die beroepsmatig op weg waren naar Athene voor een intervisiereis. Al pratende met Paul, blijken wij in een ver verleden nog voor hetzelfde project bij ING te hebben gewerkt en dezelfde mensen te kennen. Hoe toevallig ! Als we aan de gate komen, komen de eerste oranjemedereizigers al in beeld. Met een half uur vertraging stijgen we op en laten we Nederland voor de komende maand achter ons. Het eerste traject voert ons naar Lissabon, waar we op de oorspronkelijk voorziene tijd landen en in een temperatuurtje van om en bij de 30 graden terecht komen. Ondertussen hebben we kennisgemaakt met een groepje meiden die met ons naar Sao Paulo afreizen en er gaan werken op de oranjecamping. Dat wordt flink bikkelen voor hun ! Op de luchthaven van Lissabon en op weg naar de gate voor Sao Paulo verzamelt een bonte menigte van voetbalsupporters uit alle hoeken van Europa zich rondom ons. Bijzonder om te ervaren dat Nederland dan ineens weer een klein landje is ! Op het vliegtuig zitten we naast 3 jongens uit Amsterdam die druk doende zijn om een binnenlandse vlucht te regelen om morgen bij de wedstrijd in Salvador te kunnen zijn. Ze hebben zich vergist in de lokale tijd waardoor ze met de vlucht die ze geboekt hadden aankomen op moment dat de wedstrijd NL-Spanje al uitgespeeld is. Wat sneu !

De vlucht verloopt rustig : wat slapen, eten, lezen en babbelen zijn de rituelen waar we de tijd mee doorbrengen. Na een vlucht van 10 uur landen we om 9 uur lokale tijd op Campinas Airport, nog 100 km verwijderd van het centrum van Sao Paulo. Het is even aanschuiven om door de douane te komen en de Brazilianen hebben daarbij voorrang, maar eens aan de bagageband, komen onze koffers er al meteen aan. Oef, dat is alvast gelukt, het scenario dat onze bagage ergens halverwege in Lissabon was blijven staan, was immers ook al even door onze hoofden gegaan ... Dan op naar de centrale hal, waar we nog wat zaakjes moeten regelen : de tickets voor de wedstrijden afhalen bij het FIFA ticketing centre was onze eerste uitdaging, de ervaring van Zuid-Afrika indachtig. En ook hier was de situatie vergelijkbaar : een stand ergens helemaal achterin de hal verstopt, maar deze keer konden we zelfs bij de self-service automaat niet terecht, want ook die sloot om 9 uur. Wat is dat toch slecht geregeld ! Enfin, we komen nog op een paar luchthavens voor we naar onze eerste wedstrijd gaan, dus we kijken dan wel. Dan op zoek naar een bankautomaat voor wat cash Braziliaanse reals. 4 automaten en een kwartier verder, staan we nog steeds met lege handen en realiseert Henry zich dat onze bankkaarten wel eens niet op wereldprofiel zouden kunnen staan. Een telefoontje aan de bank (dat ons 48 euro kost, kwamen we nadien achter !) en met de hulp van een vriendelijke bankmedewerker en onze passen moeten het binnen een dag doen. Nu maar even overleven zonder cash. En zo kunnen we onze auto afhalen en op weg richting Sao Paulo. Het duurt eventjes voor de vriendelijke jongedame de papieren in orde heeft gebracht en zo staan we een dik uur na aankomst buiten de luchthaven op Braziliaanse grond. Een minibusje brengt ons naar de ophaalplek van onze auto en na een korte uitleg over de auto en de bijbehorende GPS worden we uitgezwaaid. En dan begint het avontuur pas echt : de autosnelweg op richting Sao Paulo. De GPS bewijst ons een enorme dienst, want het is enorm wennen aan de bewegwijzering hier en de manier waarop in- en uitritten geregeld zijn. Maar Henry loodst ons - ietwat onzeker - maar rustig door het verkeer. Het is nog zo'n 100 km rijden voor we aan ons hotel aankomen en halverwege komen we ineens bij een tolpost terecht, waar we 7,5 reals moeten afrekenen. En wat we dan meemaken tart alle verbeelding : we bieden onze credit card aan en de dame achter de balie schudt meteen haar hoofd. Alleen cash. We proberen haar uit te leggen dat we pas zijn aangekomen en nog geen reals hebben, alleen cards en euro's, maar in gebrekkig Engels (en ook met Spaans kom ik niet veel verder) maakt ze ons duidelijk dat ze van dat alles niets aannemen. En dan begint het circus : na wat gediscussieer heen en weer roept ze er iemand bij, daar doen we hetzelfde verhaal aan, ook weer met handen en voeten, maar ook dat zet niet veel zoden aan de dijk. Ondertussen heeft er zich een enorm lange file achter ons gevormd en al,die bestuurders beginnen ongeduldig te claxonneren. Na een paar minuten, beslissen ze dat we ons aan de kant moeten zetten. De dame begint een heel verhaal te vertellen dat ze een bon gaat uitschrijven en dat we daarmee bij de volgende stop aan een automaat moeten gaan betalen. We snappen maar half wat we moeten doen en denken, als we al door kunnen rijden, zien we dan wel weer. Tot er ineens een behulpzame jonge man bij ons stopt, zich voorstelt en ons haar verhaal vertaalt. Uiteindelijk kunnen we hem 10 euro geven en krijgen er 20 reals voor terug. Daarmee kunnen we ook de volgende tolpost voorbij. We bedanken hem en nemen zijn ruim gerekende koers op de koop toe. Hij geeft ons nog zijn visitekaartje en zwaait ons uit met de boodschap dat als we in Sao Paulo zijn, we hem zeker moeten bellen, dan drinken we samen een biertje. We grinniken even, maar zijn in elk geval erg blij dat hij ons uit de brand heeft geholpen. Wie weet waar kunnen we zijn hulp nog voor gebruiken de komende tijd. We komen immers nog een paar keer in deze wereldstad voor we naar huis vliegen.

Een klein uur en 2 tolposten later, komen we in het centrum van Sao Paulo aan. We vergissen ons nog een enkele keer in de afslag die we moeten nemen, maar uiteindelijk zien we ons hotel liggen. Het is ondertussen kwart over 1 's nachts en we verlangen erg naar een bed. Hotel Gaia, ons adres voor de komende 4,5 uur, is niet de meest inspirerende plek om de nacht door te brengen. Integendeel, het is een "adults only" hotel, zoals ze die bepaalde hotels in de steden noemen : je kan er anoniem de nacht doorbrengen en de nadruk van de service ligt vooral op propere lakens en beddengoed en een douche, dat alles in een kamertje ter grootte van een zakdoek waar we zelfs onze koffer niet in open kunnen leggen. Ook hier spreken ze geen woord Engels dus met handen en voeten leggen we uit dat we weer vroeg op pad moeten en of ze ons willen wekken. Zonder nog veel poespas, kruipen we ons bed in. Het is ondertussen half 2. Welterusten allemaal in Nederland, terwijl jullie aan het ontwaken zijn, wachten ons nog 4,5 luttele uurtjes slaap, maar daar gaan we van genieten ook, wij hebben er ondertussen een dag van bijna 24 uur op zitten ...