Hoppend van Brazilië naar Argentinië

Vrijdag, 13 juni, van Sao Paulo, Brazilie naar Puerto Iguazu, Argentinië. Van 25 graden en zonnig naar 20 graden met lichte regen.

Om zes uur worden we gewekt door de receptioniste van het hotel en veel is er niet voor nodig om meteen klaarwakker te zijn. We hebben allebei een onrustige nacht gehad en zijn zowat elk uur wakker geworden uit angst dat we ons zouden overslapen. Een snelle douche, koffer dicht en weg zijn we hier, want er staat nog het een en ander op het programma alvorens we aan ons volgend adres aankomen. Als we naar onze auto lopen, vraagt de receptioniste nog of we koffie willen, maar die slaan we deze keer over, elke minuut zou wel eens waardevolle tijd kunnen zijn. Attent stopt ze ons elk nog een chocolaatje in de hand.

De GPS geeft aan dat we na 20 minuten aan de luchthaven aankomen, maar dat blijkt al snel theorie. Het is zeven uur en we belanden midden in de ochtendspits. Het verkeer richting luchthaven is 2 rijen dik en zover we kunnen zien strekt de file zich voor ons uit. Eerst nog even tanken bij het eerste en beste tankstation dat we tegenkomen. Hier werkt het zo dat je eerst een bedrag moet aangeven en dan pas kan tanken. Geen idee wat er nog in onze tank moet om hem volledig te vullen. De pompbediende maakt een ruwe schatting en laat ons 15 reals afrekenen, ongeveer 7 liter. Ik ben eens benieuwd hoe ze daar bij inlevering van onze auto mee omgaan, maar ik vrees dat we moeten bijleggen.

Dan weer op pad ! Sao Paulo is een enorme stad en vanaf de weg en de bruggen waar we overheen rijden heb je een wijds uitzicht over alle huizen en grote appartement torens die dit gedeelte van de stad domineren. Brazilianen op brommertjes zigzaggen ons van links en rechts voorbij aan een snelheid van wel 60 km/uur. Levensgevaarlijk ! We proberen maar niet te denken aan het ergste scenario, dat je hier per ongeluk zo'n motorrijder aanrijdt. Volgens mij kom je hier dan nooit meer weg. Rond half 8 komen we aan bij de luchthaven, maar nergens valt een spoor te bekennen van Unidas, de verhuurmaatschappij waar we onze auto dienen in te leveren. Bovendien zijn er ook nog eens 4 terminals waar we uit kunnen kiezen. Een telefoontje aan de verhuurder leert ons dat we aan terminal 1 moeten zijn. Daar aangekomen ga ik informeren aan de verhuurbalie waar we onze auto moeten laten en daar sturen ze me naar de grote parking tegenover de luchthaven. Allen daarheen ! Met een ticket opent de slagboom zich en daar wijzen ze ons naar de plek waar de shuttlebusjes aankomen. Niet lang daarna verschijnt het busje van Unidas. De bestuurder spreekt geen Engels, maar wel Spaans. Hij legt ons uit dat we terug naar de snelweg moeten en een afrit verderop de drop off parking is. Hoe zou een mens daar in 's hemelsnaam achter komen ? We kunnen het busje volgen, maar de man waarschuwt ons dat we snel moeten zijn, want met het ticket van de parking heb je 5 minuten tijd om onbetaald te parkeren en daarna moet je het ticket gaan afrekenen aan de luchthaven, wil je de parking af kunnen rijden. Het zal toch niet waar zijn zeker ! En natuurlijk, de slagboom weigert voor ons open te gaan en de mannen achter het loket doen teken dat we het ticket moeten gaan afrekenen. Ik maak hem op een indringende toon duidelijk dat we hier pas zijn en niet weten waar we moeten zijn en alleen nog maar van het kastje naar de muur zijn gestuurd. Of hij zo vriendelijk wil zijn ons te helpen ? En graag opschieten, want de tijd dringt, het is ondertussen 8 uur ... Met 2 man beginnen ze te bellen naar Unidas, geen idee wat ze daar willen achterhalen. Opeens verschijnt het minibusje weer en dat is onze redding, ineens mogen we door de slagboom heen. Rijen maar ! 10 minuten later komen we aan bij de drop off. Daar controleert een vriendelijke man onze auto. Als hij de tank gaat controleren, stelt hij vast dat hij niet helemaal vol is. Ik leg hem uit dat we onze auto volgetankt hebben op 15 km van hier, maar de man houdt voet bij stuk en zegt dat ze ons daar niet goed geholpen hebben. We moeten nog extra bijleggen en kunnen afrekenen aan de balie. Daar staat zowat 10 man te wachten. Ik wordt een beetje zenuwachtig en vertel hem dat onze vlucht over een uur gaat. De man stelt me gerust en zegt dat we binnen 10 minuten weer op de luchthaven staan. Alleen zijn we er dan nog niet, we moeten onze weg nog zoeken, inchecken en we weten nog helemaal niet hoeveel tijd we daarvoor dienen te voorzien. De man merkt onze onrust en bij het zien van de rij wachtenden voor ons zegt hij dat we kunnen vertrekken, de kosten zullen wel afgerekend worden via onze credit card. Leve visa, wat ze gaan afrekenen zien we straks wel weer.

Hetzelfde minibusje waar we achteraan zijn gereden, brengt ons weer naar de luchthaven. Er rest ons nog een 3 kwartier. We treffen er meteen een paar bankautomaten en op goed geluk proberen we onze kaart uit. En warempel, deze keer lukt het ons om Braziliaanse reals te bemachtigen. We lopen nog wat rond in de hal, in de hoop dat we een spoor naar onze incheckbalie vinden. Borden geven aan welke vluchten er vanaf hier vertrekken en dat is gigantisch veel. Henry ziet ergens de naam van onze luchtvaartmaatschappij, TAM, staan en voorzichtig vragen we waar we moeten zijn voor onze bestemming Foz do Iguazu. "Hier" zegt de baliemedewerkster en zonder enige stress begint ze ons in te checken. Oef ! Dat geeft ons een opgelucht gevoel, als zij niet in de stress zijn, is er nog niets aan de hand, ook niet op een half uur voor opstijgen en borden die "Foz do Iguazu, last call" aangeven. Ook hier wordt met geen woord gerept over onze 2 koffers van elk bijna 28 kilo ... Van onze koffers bevrijd, besluiten we de zoektocht naar de FIFA ticketing points maar te laten voor wat het is. We moeten immers ook nog langs de handbagage check. Gelukkig gaat het daar ook redelijk vlot. Dan het busje in naar het vliegtuig en om 9 uur, 10 minuten voor vertrek, stappen we het vliegtuig in. Het is nog even wat gereorganiseer omdat we stoelen hebben gekregen bij de nooduitgang, maar daar blijken alleen mensen te mogen zitten die Portugees spreken, maar tegen een uur of half 10 stijgen we dan toch op. We treffen een vriendelijke stewardess die van Ilha Grande afkomstig blijkt te zijn en ons nog een paar leuke tips van de hand doet als we daar binnen 2 weken zitten.

De vlucht naar Foz duurt een kleine anderhalf uur, maar we komen meer en meer in turbulentie terecht en vliegen van het mooie weer in Sao Pauli naar bewolking en zelfs regenachtig weer in Foz do Iguazu. Het laatste stuk vliegen we langs de Iguazu rivier, die de grens vormt tussen Brazilie en Argentinië. We menen in de verte ook de Itaipu dam te zien liggen, de grootste stuwdam ter wereld. Aangekomen in Foz, komt onze bagage er snel aangerold en kunnen we op pad. We regelen een taxi naar onze lodge! net over de grens in Argentinië, in het plaatsje Puerto Iguazu. Waarschijnlijk betalen we veel te veel, maar na alle ongemakken van onze autohuur is een beetje gemak wel zo fijn ! Aan de grensovergang neemt de taxichauffeur onze paspoortformaliteiten voor zijn rekening. Zelfs onze bagage, die eruitgepikt wordt om door de scan te halen, sleept hij voor ons naar het kantoortje. Wel een beetje zielig dat niemand hem daarmee helpt, onze chauffeur is niet meer van de jongsten. Maar hij lijkt er zich niet echt druk om te maken, dus doen wij dat ook maar niet. Aangekomen in Puerto Iguazu, lijkt het erop dat hij niet weet waar de lodge is. Hij rijdt een paar keer af en aan over dezelfde weg en begint een uitleg over onze terugkeer en dat we die bij hem al kunnen regelen. Ik haal mijn beste Spaans naar boven en probeer hem duidelijk te maken dat we nog niets willen vastleggen want dat we nog niet weten hoe het gaat lopen. Op een gegeven moment zet hij ons af in het centrum en moeten we overstappen in een andere taxi. We begrijpen er niet veel van, maar het zal wel gaan om een onderling handeltje.

10 minuten later komen we aan bij de de Aldea de la Selva lodge, een mooi optrekje, midden in het groen. Aangezien we net zagen dat het centrum maar een triestige bedoening was, besluiten we dat we het meeste van onze tijd de komende dagen op deze plek zullen doorbrengen. De jongeman achter de balie checkt ons in en vertelt ons over de iguazu watervallen, de attractie die ons hiernaartoe lokte. Als ik vraag naar devil's throat, het spectaculairste gedeelte van de watervallen, kijkt hij me ietwat beschaamd aan en schuchter vertelt hij dat je er niet kan komen door de enorme regenval van de laatste weken. Blijkt dat overstromingen de brug ernaartoe hebben weggeslagen. Hebben wij weer ! Komen we helemaal hiernaartoe en missen we de highlight van de watervallen ... We besluiten de volgende dag om 10 uur te vertrekken en de Argentijnse kant van de watervallen aan te doen. Ter plekke kunnen we ook nog een adventure tour doen met een jeep en een boot. Dat lijkt ons wel wat !

Een kwartier later worden we naar ons verblijf geleid, een mooi hutje, midden in het groene regenwoud, dat je bereikt over de mooi aangelegde loopbruggen. Je hebt meteen het gevoel midden in de jungle te zitten ! Onze kamer is prachtig met een kingsize bed en een romantisch terras met hangmat en uitkijk op het regenwoud. Dan even op verkenning door de rest van het woud en op naar het restaurant voor een stevige lunch, onze eerste echte serieuze maaltijd sinds we vertrokken zijn. Een stevige hamburger stilt onze honger en we kunnen er weer even tegenaan. Daarna begeven we ons weer richting onze kamer, waar we ons opmaken voor de wedstrijd die oranje tegen Spanje speelt. Het is ondertussen 16 uur. De wedstrijd is nog maar net bezig of een onweer breekt los boven onze lodge en de regen komt met bakken uit de hemel. Hebben wij weer even geluk dat we voorlopig niet de deur uit hoeven !

We genieten van de wedstrijd en de 5 doelpunten die het Nederlands elftal tegen de Spanjaarden maken. De euforie in het stadium is tot in onze kamer voelbaar en we verheugen ons nu al op de volgende wedstrijden, waar we gewoon lekker bij zijn. Tijdens de wedstrijd houden we contact met het thuisfront, waar het ondertussen tegen 11'en aanloopt. Ook daar is de stemming opperbest en met enige afgunst wenst iedereen ons veel plezier bij het kijken van de wedstrijden.

We nemen nog een heerlijk badje en tegen een uur of 9 besluiten we toch nog maar iets te gaan eten, ondanks het feit dat de moeheid ons overvalt en het liefst meteen ons bedje induiken. De regen is ondertussen ietwat geminderd en we hopen maar dat dat de voorbode is van een droge dag morgen. Na een snelle hap, keren we terug naar onze kamer en kruipen moe, maar voldaan ons bedje in, op naar hopelijk voldoende nachtrust deze keer ...