Van hectiek van de stad naar rust van de Pantanal

Dinsdag 24 juni, van Sao Paulo naar Corumbá, Pantanal Zuid, zonnig bij 25 graden

Het is weer vroeg dag en de ochtendgeluiden van vertrekkende hotelgasten zorgen ervoor dat we al voor de wekker wakker zijn. Aan het ontbijt komen we de Argentijnse man weer tegen die ons vertelt dat hij niet meer aan tickets is kunnen komen, maar blij voor ons is dat Nederland weer zo goed gepresteerd heeft. Na het ontbijt pakken we onze koffers in en zijn klaar voor vertrek naar de luchthaven. Nu we weten hoe belabberd de metro infrastructuur is en we ons niet zien sleuren met onze zware koffers door de smalle poortjes en alle trappen op en af pakken we voor het gemak een taxi naar de luchthaven.

Daar aangekomen hebben we nog 2 uur de tijd om onze vluchten te gaan omboeken. We blijken echter niet de enige : veel Nederlanders struinen hier de ene luchtvaartmaatschappij na de andere af, op zoek naar vrije stoelen op de vlucht naar Fortaleza. Wij kunnen bij GOL snel terecht en een vriendelijke dame die weliswaar belabberd Engels spreekt, maar ons met engelengeduld te woord staat, helpt ons de meeste van onze vluchten te boeken. Alleen de vlucht bij Vlucht 24 die we telefonisch moeten omboeken, gaat minder gesmeerd en na 20 minuten in de wacht te hebben gestaan (op een nummer met voorkeursbehandeling waarvan zij een korte wachttijd garanderen) geef ik het op. We vinden een alternatief bij een Columbiaanse luchtvaartmaatschappij en hebben nog net de laatste 2 stoelen te pakken. Vijf omgeboekte vluchten verder en 1500 euro armer, zijn we gerustgesteld en stappen het vliegtuig op richting Campo Grande.

De vlucht naar het Westen duurt iets langer dan een uur, maar geeft ons door het feit dat we in een andere tijdzone terechtkomen nauwelijks tijdsverschil. Alleen met Nederland liggen we nu 6 uur achter. Op de luchthaven van Campo Grande aangekomen, is het warm en zonnig. Het is twee uur en de meeste luchtvaartmaatschappijen zijn gesloten. We moeten nog 1 vlucht regelen, maar alles blijkt vol te zitten op de dag dat we willen vliegen. We shoppen nog wat rond, maar de tijden die we krijgen worden niet veel beter. Uiteindelijk boeken we bij GOL de laatste vlucht tegen de hoofdprijs, maar daarmee hebben we wel alles vastliggen, inclusief de reis van en naar Salvador waar Nederland de kwartfinale speelt als ze doorgaan. We hebben geen zin om zo'n zelfde scenario mee te maken als afgelopen uren en gaan er maar vanuit dat een vlucht cancelen makkelijker gaat dan ėėn boeken.

Dan op naar Movida, waar we een auto gehuurd hebben. Daar duurt het nog een uur voor we alle formaliteiten hebben doorlopen en we onze auto in ontvangst kunnen nemen. Onbegrijpelijk als je weet dat we alles thuis al hebt vastgelegd. Uiteindelijk is het 4 uur voor we op pad kunnen voor de 300 kilometer lange rit naar ons verblijf in de Pantanal. Het instellen van onze GPS is ook nog niet zo simpel omdat we geen adres hebben. Onze lodge ligt midden in de natuur aan een onverhard pad en de satellieten hebben hier al lang geen bereik meer. We vertrouwen er dan maar op dat het 1 lange rechte weg is richting Boliviaanse grens en dat blijkt ook zo.

De weg voert ons door de natuur en in de bomen zien we al veel grote vogels. Dat belooft ! Halverwege de rit gaan we onze ondertussen hongerige magen stillen in een locaal restaurantje, waar we een "soort pizza"eten. Stilaan wordt het donker en om 20 uur komen we bij de afslag van Passo do Lontra en moeten we nog een onverhard pad van 10 kilometer volgen. We rijden verschillende kleine bruggetjes over de zijriviertjes van de Miranda rivier over tot we uiteindelijk bij de Miranda rivier zelf uitkomen en een grote betonnen brug ons naar de ingang van de lodge voert. Die is prachtig om te zien : langs de rivier zien we de lichtjes van de chalets en via loopbruggen doorkruis je het moerassige gebied waarin de huisjes zijn opgebouwd. Als we uit de auto stappen overvalt ons een vochtige warmte en merken we dat we hier in een heel ander klimaat zitten dan voorheen. Buiten de geluiden van allerlei dieren, hoor je hier niets. Aan de ingang van de lodge aangekomen strekt een 500 meter lange loopbrug zich voor ons uit. In een kastje hangt een telefoon en als ik het nummer van de receptie draai, krijg ik iemand aan de lijn die geen Engels spreekt en die mij in het Portugees uitlegt dat hij iemand voor de bagage stuurt, althans dat meen ik er uit op te maken. 5 minuten later zien we inderdaad in de verte iemand aankomen met een kar, waar onze bagage op geladen wordt. De man stelt zich voor als Paulo en spreekt gelukkig wel Engels. Samen lopen we over de loopbrug richting receptie en Paulo legt ons uit wat ons te wachten staat. Hij stelt ons voor aan de manager, die echter alleen Portugees spreekt. Apart voor iemand met de titel "manager" ... Paulo geeft aan dat we kunnen aanschuiven voor het diner. Hijzelf vertrekt voor een nachtwandeling, maar raadt ons aan niet mee te gaan, want we zullen wel moe zijn. Bezorgd om het feit of we het drukke programma in 2 dagen wel rond krijgen, vragen we hem hoe ons programma er überhaupt de komende dagen uit zal zien. Al snel krijgen we het idee dat het hier allemaal een beetje geïmproviseerd gaat en dat je goed moet waken dat je alles doet waar je voor betaald hebt. Henry benadrukt dan ook een paar keer dat we willen gaan piranha vissen, Paulo herhaalt immers te veel naar onze zin dat het geen visseizoen is en we krijgen een beetje het idee dat hij daar onderuit wil. Paulo belooft ons dat we de nachtwandeling ook gaan doen en dat hij de jaguars die hij vandaag gaat spotten voor ons zal reserveren.

Een kwartier later zijn we geïnstalleerd in ons eenvoudig, maar verder voldoende uitgeruste chaletje en zitten we aan het diner. Een paar tafels verderop zit een groep luidruchtige Brazilianen. We doen ons tegoed aan het buffet dat eenvoudig en van locale specialiteiten (veel droog en onherkenbare stukken vlees dus) voorzien is en sluiten de dag af met een drankje in de bar waar de groep Brazilianen ondertussen hun intrek hebben genomen en hun tijd verdrijven met een spelletje kaart, tafeltennis, het voetballen op TV of spelend met hun telefoon. Aangezien er verder niet veel te beleven is, duurt het niet lang voor we ons richting onze kamer begeven en ons bedje induiken. Het was een lange en enerverende dag. Op naar de rust en de natuur !