Close encounters met het luipaard en zijn jong
Door: Henry en Siegrun
Blijf op de hoogte en volg Henry en Siegrun
13 Juni 2010 | Zuid-Afrika, Pretoria
Wat een topdag zou het worden ! De wekker gaat al om 04.45 uur. Het is nog donker en iedereen op de lodge slaapt nog. Aan de hand van de aanwijzingen van Miriam rijden we een uur naar Jabulani Camp, waar we een heuse olifanten experience gaan beleven.
Al snel nadat we het Timbavati Nature Reserve inrijden, zien we in de verte een paar lichtgevende oogjes en zowaar ... het luipaard wacht ons op !!!!! Een beetje verder zit hij braaf in het gras naar ons te kijken en hij blijft daar rustig op ongeveer een meter van onze auto zitten. Aan de overkant loopt een ander luipaard, waarschijnlijk de mama of papa. Hij loopt richting de weg, maar verdwijnt in een gat onder de weg. We blijven wel een kwartier lang naar het dier kijken en foto´s nemen. Het is zo bijzonder dit dier zo rustig te zien en nog beter : het zelf ontdekt te hebben in plaats van tijdens een safari met 10 voertuigen eromheen. Het is een prachtig begin van de dag !
Even later gaat de zon op. Om precies half 7 komen we aan aan de poort van Jabulani Camp waar we worden opgewacht door onze ranger. hij verwelkomt ons vriendelijk en rijdt ons voor door het reservaat naar de plek waar het allemaal gaat gebeuren.
Bij aankomst staan zo'n 13 olifanten ons op te wachten. De ranger legt ons uit hoe de olifanten hier leven. Ze komen uit Zimbabwe, uit een reservaat waar ze zouden worden afgeschoten. Een Zuid Afrikaanse vrouw heeft ze gekocht en laten overkomen. Hun begeleiders zijn met ze meegekomen. Hier in het Camp worden ze getraind in hun natuurlijke omgeving en met respect voor hun levenswijze. We mogen ze voederen en aanraken en dan beklimmen we ze via een houten brug. Vervolgens maken we een rit van een uur door de natuur. Voorop loopt Jabulani, de enige Zuid Afrikaanse olifant en tevens het opperhoofd van de kudde. Mijn olifant heet Jimmy. Hij heeft een reuze honger, want regelmatig stopt hij aan een boom om er takken van af te breken die hij vervolgens in zijn slurf draagt en rustig verder opeet. Mijn begeleider is één van de Zimbabwanen die meegekomen is met de olifanten. Hij heeft een opleiding van twee jaar gehad om met de olifanten te werken. Hij heeft er veel plezier in en vertelt honderduit over hun gewoonten. Onderweg komen we nog wat dieren tegen, zoals de impala's en het wildebeest. Het is heerlijk rijden zo in de stille natuur met de doffe passen van de olifant en de krakende takken als enige geluid.
Terug aangekomen krijgen we nog een bedank- en afscheidsritueel van drie olifanten. Ze heffen hun slurf op en brullen het uit. Grappig is dat ! We blijven nog even koffie drinken en praten nog met de ranger en zijn vrouw over de plekken waar we nog naartoe gaan. Ze vinden dat we een mooie route hebben uitgekozen en geven nog wat tips. Toevallig is ook de eigenaresse van dit landgoed ter plaatse. Ze poseert samen met Jabulani voor een magazine. Ze komt ons begroeten en vertelt dat het een beroerde tijd is qua gasten omwille van het WK. Daarna mogen wij ook nog wat foto's nemen bij Jabulani.
Tegen 9 uur rijden we huiswaarts. Daar treffen we Miriam met Niels en Dennis. We nemen nog wat foto’s samen en praten nog wat. Corné is al vroeg op pad gegaan voor de wedstrijd in Polokwane, waar hij de NOS reporter assisteert. We krijgen nog een lekker stevig ontbijt geserveerd door Busi en Titu en dan pakken we onze spullen, nemen afscheid en vertrekken voor de rit naar Johannesburg.
We rijden via een deel ven de Panoramaroute tot Bourke's Luck Potholes en genieten nog even van het uitzicht aan de Drie Rondavels. Via Lydenburg rijden we vervolgens naar Witbank, waar we rond half zeven aankomen aan ons verblijf, Emalahleni Castle. De voordeur staat open, maar er is niemand te bekennen. Het is er kil en leeg. De bewaker aan de poort gaat iemand roepen en zo komt Joyce eraan, die nog half haar broek aan het dichtknopen is.
De “incheckprocedure”verloopt een beetje vreemd : Joyce vraagt ons of we al betaald hebben en welke prijs er is afgesproken. Op zich is het een mooi verblijf, echt als een kasteel ingericht en ook onze kamer is prachtig met een natuurstenen badkamer, een groot bad en 2 kingsize bedden. Dan overkomt mij iets heel vervelends : als ik mijn tickets voor de wedstrijd wil pakken, zitten ze niet meer op de plek in mijn map waar ik ze opgeborgen had. Ik krijg bijna een hartverzakking… het zal toch niet zo zijn dat iemand ze uit de map heeft weggenomen en dat we zo ver gereden zijn en zo dichtbij gekomen om vervolgens de wedstrijd te moeten missen !!!...??? Ik begin alles ondersteboven te keren en uiteindelijk vinden we ze terug in de auto onder de stoel, waar ze uit mijn map gegleden moeten zijn. Echtwaar, ik heb nog nooit zo’n opluchting als toen gevoeld.
We gaan op zoek naar een restaurant, maar niets blijkt open te zijn. Het lijkt wel een spookstad. Er staan wat mensen langs de kant van de weg, maar in de huizen is alles donker. Uiteindelijk, na bijna een uur rondrijden, besluiten we maar wat broodjes te kopen in een tankstation en die op onze kamer op te eten.
Terug aangekomen aan ons hotel is alles pikdonker en blijkt dat de elektriciteit is uitgevallen en heel Witbank zonder stroom zit. Strompelend zoeken we onze weg naar onze kamer. Het lijkt hier nu echt op een spookhuis !!! Nu snappen we ook waarom het zo donker en leeg was in de stad. Henry wilde graag het voetballen zien in een restaurantje maar dat viel dus mooi in het water. Hij zei nog al lachend "het enige dat ons nu nog kan overkomen is dat onze TV op de kamer niet werkt” en zowaar: dat werd nog werkelijkheid ook !!
In het donker hebben we, bij het licht van onze telefoon, een broodje proberen te smeren. Ook konden we de batterijen van ons fototoestel niet opladen, dus de volgende dag konden we niet alle foto’s van de wedstrijd maken. Er zat niet veel meer op dan dicht tegen mekaar in bed te kruipen en te profiteren van een 9 uur lange nachtrust. Zo zie je maar : met welk hoogtepunt een dag kan beginnen, met zulk dieptepunt kan hij ook eindigen …
-
17 Juni 2010 - 18:44
Kip:
Op die foto met jullie drietjes vind ik Jimmy overweldigend, maar de echte binkmans blijft voor mij 'held', die gaat gewoon boven the big five.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley