Een overweldigende ontvangst door de ZuidAfrikanen

Maandag, 7 juni 2010 – Zonnig bij 20 graden.

Na een lange, redelijk gammele nachtvlucht vanuit Cairo komen we om 8 uur 's ochtends aan in Johannesburg. In de aankomsthal worden we door een horde Zuid Afrikanen, toeterend op hun bekende vuvuzela's en onder een luid gejuich, verwelkomd. Honderden Zuid Afrikanen met naamplaatjes in hun hand kijken ons vragend aan, op zoek naar hun gast. We voelen ons een beetje de spelers themselves ... ;-)

Aan de bagageband komt onze bagage er snel aangerold. Even wat Zuid Afrikaanse randen pinnen voor wat losse uitgaven en dan op naar het “FIFA ticketing centre”, waar we onze wedstrijdtickets op naam dienen af te halen. Volgens onze papieren zouden deze centres op 7 juni, vandaag dus, op de luchthavens openen, dus we zijn benieuwd.

Na alle verdiepingen afgestruind en alle standjes met FIFA logo’s (en dat zijn er heel wat tijdens een WK, kunnen we je vertellen) gepasseerd te zijn, begint de moed ons langzamerhand in de schoenen te zakken. Overal vertellen ze wat anders. Eén man, bij wie ik mijn beklag begin te doen, presteert het zelfs om ons te vertellen dat FIFA er één grote puinhoop van heeft gemaakt en dat de beloofde standjes er helemaal niet zijn gekomen. We moeten ons naar het stadscentrum begeven om onze tickets op te halen. Dat zijn we dus mooi niet van plan : als het al een zoektocht is op deze luchthaven, wat moet het dan wel niet zijn in een wereldstad met meer dan 3 miljoen inwoners…????!!!

Ik onderneem nog een laatste poging en loop alle verdiepingen af, terwijl Henry onze bagage bewaakt. Uiteindelijk tref ik drie troosteloze automaten in een hoek van de vertrekhal (heel logisch trouwens !), zonder enige verwijzing naar de zogenaamde “FIFA ticketing centres”. We printen onze tickets en gaan dan op weg naar Budget Car Rental, waar we onze auto kunnen ophalen.

De administratieve rompslomp om onze auto in ontvangst te nemen valt mee en de dame achter de balie is geïnteresseerd in onze plannen voor de wedstrijden. Zelf kan ze helaas niet naar het stadion, maar volgt ze de wedstrijden achter de buis. De tickets zijn haar te duur. We krijgen een Toyota Avenza voor de prijs van de bestelde Toyota Corolla, vertelt ze ons en we glunderen. Maar als we even daarna oog in oog staan met onze auto snappen we het misverstand : een Toyota Avenza is nog iets anders dan een Avensis en is in feite een klein busje in plaats van de klassewagen die wij voor ogen hadden. Maar goed, hij is in elk geval heel ruim en heeft een grote kofferbak en dat komt in ons geval heel goed uit !!!! Er staat 17.835 kilometer op de teller.

Tegen 10 uur rijden we de luchthaven uit en kan Henry zijn rijkunsten op de linker weghelft botvieren. Dat valt nog niet zo mee en regelmatig grijpt hij naar de ruitenwissers bij het veranderen van richting. Al snel voelt het rijden echter vertrouwd aan.

We rijden zo’n 4 uur, oftewel zo’n 440 kilometers over de snelweg N1 richting het Noorden van het land en aan Polokwane nemen we de regionale R72 voor de laatste 100 kilometer. Onze Tomtom doet prima zijn werk. Bij gebrek aan beter lunchen we halverwege bij Wimpy met een vette tosti. Aan Polokwane passeren we één van de WK stadia, dat er nu nog troosteloos en verlaten bij ligt. De zon is ondertussen lekker gaan schijnen en de auto warmt flink op. Langs de weg zien we overal zwarte Zuid Afrikanen die fruit verkopen, liften of onderweg zijn, aan de weg werken of gewoon lekker liggen te luieren.

De laatste 40 kilometer zijn het meest indrukwekkend en leiden ons door George’s Valley. Het gaat bergaf- en bergopwaarts en we worden omringd door tropische plantengroei en machtige bergen. In de verte zien we de uitlopers van de Drakensbergen, die later in de week onderdeel zullen uitmaken van onze route. Aan de Ebenezer dam maken we een korte stop om van het prachtige uitzicht op het stuwmeer te genieten en de eerste foto’s te maken.

Tegen 15 uur komen we aan in Tzaneen bij ons eerste verblijf, Hill Top Country Lodge. “A 5 star accomodation at affordable rates” zo adverteren ze, dus we zijn benieuwd wat we aantreffen voor de betaalde 110 euro per nacht. De lodge is inderdaad een prachtig, karakteristiek gebouw met echte Afrikaanse sferen door de vele kleedjes, beeldjes en het mooie houtsnijwerk en is omgeven door een dichte plantengroei. We worden in stijl ontvangen en Venecia, onze privé dienstmeid, leidt ons naar de Mathandi Room en legt ons uit hoe alles werkt. De werkelijkheid overtreft zelfs de mooie plaatjes op internet waar we op af zijn gegaan : het is een prachtige kamer in een combinatie van steen en houten balken, met een houten veranda en een badkamer met Victoriaans bad en … een echte buitendouche in gekleurd mozaïekwerk !!!

We besluiten ons op te frissen door een duik in het zwembad, maar daar aangekomen komen we er snel achter dat dat toch geen goed idee is : het water is ijskoud en de zon geeft haar laatste flauwe zonnestraaltjes af, waardoor je niet lekker meer opdroogt na een frisse duik. Nu realiseren we ons pas echt dat het hier ook gewoon winter is, al zouden wij maar wat al te blij zijn met zulke zachte winters. We rusten nog wat uit op de ligzetels en genieten van het prachtige uitzicht op de vallei.

Aan de receptie praten we nog even met het meisje en de eigenaresse, die ons nog wat tips over de omgeving van de hand doen. Ze adviseren ons een restaurant waar ze elke dag “good days” hebben. Ze vertellen ons ook dat het vandaag een uitzonderlijk zonnige dag was en dat ze in de afgelopen periode veel regen hebben gehad. Terug aan de kamer gekomen, pakken we onze spullen uit en nemen we een heerlijk (warm) bad.

Tegen 20 uur gaan we naar het restaurant “Downtown”. Het is ondertussen pikdonker geworden, maar onze Tom leidt ons probleemloos naar ons adresje. Het restaurant ligt wat verder van de weg en midden in het groen. Via een stenen weggetje , loop je naar het gebouw dat er aan de buitenkant als een landgoed uitziet. Dat belooft ! Binnen valt het echter tegen : we treffen een sober interieur zonder één gordijntje aan de ramen en weinig sfeer. We blijken ook de enige gasten te zijn die avond. Maar het eten is er heerlijk. We eten er heerlijke steak en Henry heeft nog nooit eerder zo’n malse biefstuk gegeten. De eigenaar komt nog even een praatje met ons maken over het WK, zijn land en de omgeving van Tzaneen.

Tegen half 10 rijden we weer huiswaarts. Daar staan ons twee flesjes wijn te wachten met een briefje erbij waarop staat “uit de privé collectie van Mevrouw Joubert”. We voelen ons heel even de koning te rijk. We besluiten echter ons borreltje voor morgen te houden, want de moeheid begint zijn tol te eisen en we missen toch wat nachtrust. Bovendien willen we morgen een flinke hike doen door de Magoebaskloof en daarvoor is toch enige fitheid geboden !