Naar de top van de Sentinel : 3.250 m Waaauw !!!!!
Door: Henry en Siegrun
Blijf op de hoogte en volg Henry en Siegrun
16 Juni 2010 | Zuid-Afrika, Pretoria
Dinsdag 16 juni 2010 – fris maar met een blauwe hemel en zon
De wekker loopt af om 6 uur en met een kattenwasje begeven we ons naar de ontbijtruimte, waar een licht ontbijtje op ons wacht. Om 7 uur sluiten we aan bij een groepje Zuid Afrikanen, twee families met tienerjongens en we ontmoeten onze gids voor die dag, Sherlock.
We vertrekken richting de bergen en rijden zo’n twee uur voor we aankomen aan de ingang van het natuurreservaat rondom de Sentinel Peak. Onderweg rijden we nagenoeg door de mist, maar als we aankomen zien we gelukkig de Sentinel Peak in de zon liggen.
Aan de ingang betalen we onze entrance fee en kijken we wat rond. Een vrouw loopt er met dekens te sjouwen die ze aanbiedt aan de toeristen. We leiden eruit af dat het hierboven dus wel erg koud moet zijn. Een donkere jongen komt ons vragen of hij met ons mee mag rijden naar de top. Hij ziet er betrouwbaar uit. Hij vertelt ons dat hij de regio op zijn duimpje kent en dat hij zijn diensten als gids aanbiedt aan voorbijgangers.
Als we de ingang gepasseerd zijn, gaat de klim nog tot zo’n 2.600 meter hoogte. Het is inderdaad fris en de lokale bevolking loopt in dekens gewikkeld.
Tegen 9.15 uur komen we aan aan de parking en starten we de klim te voet naar de Tugela Watervallen. Het pad loopt geleidelijk aan omhoog, waardoor de wandeling goed te doen is. Alleen is het door de losliggende stenen lastig te bewandelen. We houden echter regelmatig halt om de prachtige vergezichten te bewonderen. Het is een wijds uitzicht en we voelen ons een beetje op het dak van de wereld zitten.
Na twee uur wandelen, komen we aan de voet van een rotswand waar twee ijzeren touwladders aan bevestigd zijn. Het is een echte uitdaging deze te beklimmen, want je hangt echt loodrecht langs de wand en de klim is zo’n 30 meter. Iedereen van de groep, de ene wat lastiger dan de andere, brengt het er echter goed van af en het geeft een fantastisch gevoel om bovenaan aan te komen. Het schept ook een band onderling, zo van : “dit hebben wij toch maar even gedaan, he”.
Vanaf de touwladders lopen we nog eens anderhalf uur over het plateau van de rots waar we ons nu op bevinden. De hoogtemeter geeft een hoogte van 10.000 voet aan. We lopen langs een stroompje dat naar de Tugela Watervallen leidt. Het is nagenoeg bevroren.
Zo komen we na 3,5 uur lopen aan bij de afgrond waar de stroom 800 meter in een waterval naar beneden klettert. Vlak voor ons bevindt zich “Devil’s Tooth”, oftewel “de tand des duivels”, een puntige rotspiek die tussen twee rotsen uit steekt. Het is een overweldigend gevoel om hier te staan en we maken natuurlijk veel fotootjes voor het thuisfront. We hebben ondertussen een stevige trek gekregen en genieten van de lekkernijen in ons lunchpakket.
Tegen half twee besluiten we terug te lopen. We hebben de mogelijkheid om via “the gully”, een nauwe afdaling door de kloof, terug te gaan, maar de meerderheid neemt liever de touwladders terug. Daar aangekomen is de klim naar beneden een stuk lastiger. Achterwaarts op de touwladders geeft toch wel een heel akelig en onvertrouwd gevoel. Dit is absoluut niet de plek waar je terecht moet komen als je last van hoogtevrees hebt … !!! Er lijkt geen eind aan te komen en een paar keer moet ik me tot kalmte manen. Een enorme opluchting heerst dan ook van zodra de laatste van de groep voet aan grond zet.
De laatste twee uur gaat een stuk lichtvoetiger. We zien nog een paar aasgieren boven de rotsen uit zweven. Ze laten zich mooi dragen op de thermiek langs de rotswand.
Om 16 uur komen we terug aan de auto en maken we nog een leuke groepsfoto. Dan komen we erachter dat we de lampen van onze auto hebben aan gelaten en zodoende is de accu leeggelopen. Gelukkig zijn de anderen van de groep er nog en met startkabels krijgen we de motor weer aan de praat.
Om 18 uur komen we terug aan “The Cavern”. We verwennen ons met een heerlijk warm bad en toasten op de goede afloop van de klim. Daarna nemen we het vier gangen diner en om 20 uur zitten we klaar in de “grot” bar met vele andere gasten voor de belangrijke wedstrijd Zuid-Afrika tegen Uruguay. Het eindigt helaas met een teleurstellend 3-0 voor Uruguay. Na de match gaan we terug naar ons huisje, waar we moe maar voldaan ons bedje in kruipen.
De wekker loopt af om 6 uur en met een kattenwasje begeven we ons naar de ontbijtruimte, waar een licht ontbijtje op ons wacht. Om 7 uur sluiten we aan bij een groepje Zuid Afrikanen, twee families met tienerjongens en we ontmoeten onze gids voor die dag, Sherlock.
We vertrekken richting de bergen en rijden zo’n twee uur voor we aankomen aan de ingang van het natuurreservaat rondom de Sentinel Peak. Onderweg rijden we nagenoeg door de mist, maar als we aankomen zien we gelukkig de Sentinel Peak in de zon liggen.
Aan de ingang betalen we onze entrance fee en kijken we wat rond. Een vrouw loopt er met dekens te sjouwen die ze aanbiedt aan de toeristen. We leiden eruit af dat het hierboven dus wel erg koud moet zijn. Een donkere jongen komt ons vragen of hij met ons mee mag rijden naar de top. Hij ziet er betrouwbaar uit. Hij vertelt ons dat hij de regio op zijn duimpje kent en dat hij zijn diensten als gids aanbiedt aan voorbijgangers.
Als we de ingang gepasseerd zijn, gaat de klim nog tot zo’n 2.600 meter hoogte. Het is inderdaad fris en de lokale bevolking loopt in dekens gewikkeld.
Tegen 9.15 uur komen we aan aan de parking en starten we de klim te voet naar de Tugela Watervallen. Het pad loopt geleidelijk aan omhoog, waardoor de wandeling goed te doen is. Alleen is het door de losliggende stenen lastig te bewandelen. We houden echter regelmatig halt om de prachtige vergezichten te bewonderen. Het is een wijds uitzicht en we voelen ons een beetje op het dak van de wereld zitten.
Na twee uur wandelen, komen we aan de voet van een rotswand waar twee ijzeren touwladders aan bevestigd zijn. Het is een echte uitdaging deze te beklimmen, want je hangt echt loodrecht langs de wand en de klim is zo’n 30 meter. Iedereen van de groep, de ene wat lastiger dan de andere, brengt het er echter goed van af en het geeft een fantastisch gevoel om bovenaan aan te komen. Het schept ook een band onderling, zo van : “dit hebben wij toch maar even gedaan, he”.
Vanaf de touwladders lopen we nog eens anderhalf uur over het plateau van de rots waar we ons nu op bevinden. De hoogtemeter geeft een hoogte van 10.000 voet aan. We lopen langs een stroompje dat naar de Tugela Watervallen leidt. Het is nagenoeg bevroren.
Zo komen we na 3,5 uur lopen aan bij de afgrond waar de stroom 800 meter in een waterval naar beneden klettert. Vlak voor ons bevindt zich “Devil’s Tooth”, oftewel “de tand des duivels”, een puntige rotspiek die tussen twee rotsen uit steekt. Het is een overweldigend gevoel om hier te staan en we maken natuurlijk veel fotootjes voor het thuisfront. We hebben ondertussen een stevige trek gekregen en genieten van de lekkernijen in ons lunchpakket.
Tegen half twee besluiten we terug te lopen. We hebben de mogelijkheid om via “the gully”, een nauwe afdaling door de kloof, terug te gaan, maar de meerderheid neemt liever de touwladders terug. Daar aangekomen is de klim naar beneden een stuk lastiger. Achterwaarts op de touwladders geeft toch wel een heel akelig en onvertrouwd gevoel. Dit is absoluut niet de plek waar je terecht moet komen als je last van hoogtevrees hebt … !!! Er lijkt geen eind aan te komen en een paar keer moet ik me tot kalmte manen. Een enorme opluchting heerst dan ook van zodra de laatste van de groep voet aan grond zet.
De laatste twee uur gaat een stuk lichtvoetiger. We zien nog een paar aasgieren boven de rotsen uit zweven. Ze laten zich mooi dragen op de thermiek langs de rotswand.
Om 16 uur komen we terug aan de auto en maken we nog een leuke groepsfoto. Dan komen we erachter dat we de lampen van onze auto hebben aan gelaten en zodoende is de accu leeggelopen. Gelukkig zijn de anderen van de groep er nog en met startkabels krijgen we de motor weer aan de praat.
Om 18 uur komen we terug aan “The Cavern”. We verwennen ons met een heerlijk warm bad en toasten op de goede afloop van de klim. Daarna nemen we het vier gangen diner en om 20 uur zitten we klaar in de “grot” bar met vele andere gasten voor de belangrijke wedstrijd Zuid-Afrika tegen Uruguay. Het eindigt helaas met een teleurstellend 3-0 voor Uruguay. Na de match gaan we terug naar ons huisje, waar we moe maar voldaan ons bedje in kruipen.
-
18 Juni 2010 - 14:43
Guus:
Hoi Siegrun en Henry,\
Wa
Wat een prachtige verhalen en wat een foto's. Heel bijzonder, vooral de oranje Belgische ;-)) -
19 Juni 2010 - 00:28
Mama En Papa:
Hoy Sieg en Henry,
We zijn terug van de zee en op P.C.
Hebben nog niet al jullie reisverslagen gelezen, das voor later, maar wel alle foto's bekeken want ge weet, foto's spreken boekdelen. Vandaag hoop ik dat ik weer niet in slaap val tijdens de match -HUP HUP tegen de Jappen. Jullie vallen natuurlijk niet in slaap omdat jullie de sfeer meemaken hetgeen veel goedmaakt zeker. Nog een goed verderzetten van jullie droomreis gewenst.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
